Mañá o pelacho fai a primeira saída do curso coa súa clase, van ver unha obra de teatro ao Fórum. Para poder prender a identificación no mandilón Balbina pediulles que levasen un imperdíbel de seguranza, deses que usaban nosas nais para prendernos o chupete e fómolo comprar. Tivemos que levar un paquete de seis, dous brancos, dous rosas e dous azuis e nun momento pregunteille ao pelacho cal prefería. Levarei un ros, dixo e por un momento pensei que talvez se meterían con el no cole e que facilmente podería convencelo para levar o branco mais decidín non facelo, porque se tiña decidido que o rosa era o seu preferido non podía estragar eu o seu criterio, como non o tiñamos feito até agora. É fantástico.

A pelacha pásao bomba rexeitando o irmán cando quere achuchala de máis. Descobreu que pode facer del un pandeiro e que é un terreo en que se desenvolven de igual a igual. O que tal se aprende dos irmáns maiores.

Mañá irei á reunión coa profe do pelacho. Teño unha curiosidade tremenda por ver que me conta mais dáme a impresión de que me vai dicir que madurou nalgúns aspectos, que se ve máis asentado pero que segue a ser moi impulsivo e bule-bule e que se el quixese podería facelo todo moito mellor. Moito me soa esa historia e sei que non é ben así.

Pola tarde chovía a todo chover cando voltamos para a nosa casa desde a dos avós da Coruña. Deille ao pelacho a posibilidade de botar media horiña na Play explicándolle que hoxe non podería xogar co papá porque mañá é día de cole e xogaríamos a algo todos xuntos. Pues no juego, que me aburro, dixo e pensou que facer unha manualidade era unha alternativa mellor. Puxemos a pelacha uns minutiños no parque mentres escolliamos os materiais necesarios. Ela devecía por agarrar todas aquelas peciñas de mil cores con que o pelacho había de facer un letreiro co seu nome para a porta do cuarto. Mans á obra e a pelacha fóra do parque a intentar por todos os medios apañar as pezas do "art atack" do pelacho e eu non paraba de dicir cousas do estilo de pero pelacha, que ti non podes andar co pegamento, que non tes cinco anos como o pelacho, pero que non podes collerlle as pezas, que temos que deixalo traballar tranquilo... e o pelacho poñía cara de satisfacción de ver a súa obra tan considerada.

Despois chegou o papá e seguimos a xogar os catro e a bailar ao son dos Red Hot Chilli Peppers, que son dos grupos favoritos do pelacho xunto con Pearl Jam, os Kinks, Will Smith e Marilyn Manson.

Este venres será a xuntanza de mais e pais no cole. Irei eu soa porque o papá non sae de traballar a tempo. O pelacho dime que ben seguro Balbina me mostrará as súas fichas e que as hai ben feitas e mal feitas. Preguntámoslle como pode ser iso se nos estivo dicindo día a día que as facía sempre con moito coidado e repite que hai de todo. Entón dicímoslle que aínda está en tempo de facer ben curiosiñas as de tres días seguidos até venres e pregunta se o castigaremos se non o fai. Dicímoslle que non é cuestión de castigo mais que se non fai ben o traballo é probábel que Balbina nos suxira que debe practicar na casa até que lle saian as cousas ben e que será o que terá que facer todos os días ao chegar, até que se vaia vendo a melloría. Vounas facer xenial, xa veredes! Foi a súa resposta e cambiamos de tema...

A pelacha xa di o seu nome cando lle preguntamos como se chama a nena, chama por papá cando non está, di caca e avisa cando a fai e segue a dicir un escueto e amábel non cada vez que lle propomos algo que non lle apetece, como mudar o pañal ou ir durmir.

Non quería deixar de lembrar que o pelacho xa tivo a súa segunda sesión de patinaxe e foille notabelmente mellor que na primeira. Nesta ocasión tamén o papá levou os seus patíns e patinaron os dous. Xa se mantén moito máis tempo sen visitar o chan e comeza a manexar a inercia e o contrapeso. Está encantado! Ao marchar volveu dicir iso de que xa "case" sabe patinar e, como viu tanto progreso do primeiro ao segundo día, está desexando experimentar de novo para ver con que nova agradábel sorpresa se encontra. Eu non me animei desta volta porque, aparte de que alguén tiña que ter conta da pelacha, que non está disposta a pasar o tempo na súa cadeira ollando para os mais, aínda teño demasiado viva a lembranza do último ataque de lumbago, hai escasamente un par de meses, e non está o forno para bolos.

Nestas últimas semanas avós e tíos non paran de dicirnos o que asentou o pelacho ultimamente, tras un verán pródigo, digamos, en traballo corpoa corpo, de moito polir e suavizar. Contan, e nós estamos de acordo, en que se lle nota que non hai que dicirlle as cousas vinte veces nin andar con chantaxes nin ameazas, que eu andaba xa até a moña das oracións condicionais... e todo voltará, ben certo, mais polo momento, desfrutamos todos desta etapa certamente harmónica.

Onte lembreille que este venres terá a festa de aniversario de Alexia e sorriu con moita ternura. Gostas de Alexia?, pregunteille. Si, pero ela está namorada de Marcos pero di que non pode ser porque Marcos é moi traste. E gostas de alguén máis? volvín preguntar. De Ana Álvarez pero non me fai caso porque está namorada de Serguei e ademais porque son traste. Eu lembro que sempre gostaba dos trastes da miña clase, dos que tiñan pinta de teren vivido mil aventuras que au aínda non podía nin imaxinar, pero vese que, como na Carapuchiña vermella, moito cambiou o conto.

Os pelachos estaban hoxe moi cansos e foron para a cama cedo. A pelacha non durmiu máis que media hora de sesta en todo o día. Hoxe saín de traballar ás tres, como todos os días de aquí a finais de ano, pasei pola casa recoller a cadela e chamei a minha sogra para saber se xa acordara da sesta: -non está a durmir, non. Non durmiu aínda. Está a quitar os calcetíns e a facer festa na cama porque quedou durmida pola mañá cando fomos ao súper e agora xa non ten sono. Entón funa recoller directamente antes de ir xantar a casa de meus pais, onde hoxe quedaba o pelacho. Os martes e xoves están os dous na casa dos avós paternos e xa os vexo xuntos cando chego. Venres están os dous na casa de meus pais e tamén os recollo xuntiños pero luns e mércores están cada un nunha casa e fáiseme moi raro telos separados até as seis da tarde polo menos, así que intentarei sempre recoller a pelacha antes de ir á outra casa.

Esta fin de semana ficamos a durmir na aldea de sábado para domingo. O tempo acompañounos porque practicamente non choveu e poidemos dar uns paseíños, xogar nas rándeas do campo da festa e ver as competicións de cabalos e cans na feira de turismo no recinto ferial de Silleda.

O pelacho non ten aínda moi claro o seu parentesco coa avoa de seu pai e insiste en chamala tía Obdulia cando anda atrás dela para que lle dea millo para botarlle ás galiñas ou para iren apañar os ovos varias veces ao día, por moito que ela lle explica que non poñen tantos como para andar todo o día a esculcar todos os recantos e esconderixos que artellan.

Como sempre ceamos ovos fritos con patacas e chourizos da casa con ese fantástico viño branco que lles saiu este ano. Chegamos cun gran bolo de nata para a sobremesa, que se xuntou ao de castañas e ao de couchos que xa fixeran a avoa a a bisavoa respectivamente. Couchos é como chaman as noces na zona de silleda, palabra que eu non escoitara antes na vida, como tampouco escoitara o verbo anegarse (que unha amiga de Lalín me di que debe ser variante do anicarse que din na súa terra) co significado de abaixarse, ou o substantivo chisgo (a tía Esperanza contaba un día de un que morrera calcinado na súa casa e quedara como un chisgo, tan pequeno que seguro que lle chegaría cun caixón de neno para o enterro, mais que o meteran nun grande igual).

A nós sentounos moi ben a escapada tamén, valeunos para desconectar dos cerellos laborais, que nestes días andan a comernos boa parte das enerxías; mais creo que algo imos aprendendo porque, se ben noutras ocasións temos notado, especialmente no pelacho, que se rebelaba a vernos falar de cousas que nada tiñan a ver con el, mostrándose tan rabudo como podía, nesta ocasión non batallou nada connosco.

Máis unha semana. Desde que comezou o curso o pelacho dinos todos os día que se está a portar moi ben, que Balbina non o castiga nada e que fai as fichas con coidado e sen andar ás carreiras. Oxalá sexa así. A verdade é que aínda falta a primeira mañá que non queira ir ao cole ou que pregunte por que ten que ir, como facía sistematicamente o curso pasado, sobre todo cara ao final, todo hai que dicilo. Esta fin de semana fixemos moitas cousas: construímos unha máscara, partidiña de PS2, peli de Lilo & Stitch, galletas de mel e hoxe patinou por primeira vez. Hai polo menos dez meses que mercaramos uns patíns, mais tras a primeira desilusión ao comprobar que non bastaba calzalos nos pés, senón que era preciso aprender, non os quixo volver baixar máis. Hoxe estaba na pista unha nena chamada Alba, de cinco anos e medio, que patinaba sen parar. O Pelacho preguntoulle canto tempo levaba practicando e ela díxolle que era o seu segundo día. As expectativas dun proceso de aprendizaxe breve foron máis que suficientes para que lle apetecese experimentar de novo. Marchei a casa a trocar o patinete polos patíns e comezou o espectáculo: caeu máis de vinte veces. As primeiras non foi quen de levantarse sen axuda mais logo aprendeu. Alba empeñábase en darlle os valiosos consellos que tan ben lle serviran a ela para manter o equilibrio mais o pelacho non quería axuda de ninguén. Seguiu caendo e caendo e levantándose e levantándose polo espazo dun par de horas; durante este tempo repetía unha e outra vez que xa sabía patinar, o que era motivo de hilaridade entre todos os cativos e adultos alí presentes. Mais cando xa voltabamos para casa dixo: -bien. Ya casi sé patinar. Animámolo dicíndolle que o próximo día notaría os progresos e que as caídas constantes ficarían atrás en moi pouco tempo.

Agora o pelacho está a durmir e rebole a cada tanto. É mo ihabitual que lle aconteza isto nos días de moitas emocións e hoxe ben certo foi un destes.

Mentres andabamos pola praza fixo, eu diría, quilómetros. Cada día camiña máis segura e afástase un bocadiño máis de nós. Xa sabe dicir non e é moi engrazado preguntarlle se quere facer cousas de que non gosta porque, lonxe de montar unha perrencha, di non con suavidade e nega poderosamente coa cabeza. Cando está de pé, sen apoio, semella a piques de caer, pola rotundidade que imprime ao movemento da súa cabeciña.

Hoxe pola mañá estaba o pelacho a ver debuxos animados e, na pausa dos anuncios, a pelacha comezou a sinalar a tele case con saloucos nos anuncios de Barbies, princesas Disney e outros xoguetes semellantes. Era como se me dixese: -estas, son estas, as cousas de que eu gosto. O que nos espera! moito me dá que en nada vai querer comezar a poñer todos os lazos, puntillas e demais ornamentos que nós non lle puxemos nos seus dezaseis meses de vida e, se cadra, aí polos cinco anos hanos pedir que a levemos furar as orellas para poder levar pendentes. Tempo ao tempo.

Hoxe tivemos a festa de aniversario do pelacho. Entre todo o debate en torno á celebración de aniversarios infantís en locais/empresas dedicadas a este tipo de actividades, chega un momento en que os pelachos son convidados ás festas dos amigos e, ou ben decides que non vai asistir a ningunha porque el ou ela non vai facer nada semellante, ou vai ás dos amigos e organizas un evento similar para a data do seu aniversario, e hai que dicir que o pasan a tope. Na festa o noso pelacho xuntáronse uns quince nenos e nenas; algo así como dez amigos e amigas da clase e os primos. Pasárono en grande, incluso os primos pequenos e a nosa pelacha, que devecía por entrar a cada momento para atrincherarse na casiña en miniatura ou brincar na cama elástica. Martín abriu a cabeza dunha caída a última hora pero ao final non foi máis que unha pequena mais escandalosa feridiña.

A pelacha desfrutou tanto como o irmán e tivo un detalle que me deixou realmente abraiada: Cando chegou Vera, a nai dun dos amigos do pelacho, foi "falar" con ela. Sinaloume a min ollando para ela e eu dixen, si, nena, son mamá; e a continuación sinalouse a si mesma tocando coas súas dúas manciñas o peito e asentindo coa cabeza. Estaba a explicarlle que eu era a súa mamá. Polo momento non ten moita vontade de falar, nin nos chama mamá nin papá, aínda que sabe pronunciar ambas as dúas palabras, nin accede a repetir nada do que normalmente lle dicimos. Só di non cando o precisa, sistematicamente cando lle preguntamos se fixo caca, se quere que a sentemos na cadeira, etc.

A de hoxe foi unha tarde moi intensa. Por unha banda teño a sensación de que non puiden estar con ninguén, atender a ninguén, mais por outra teño a sensación de ter pasado unha tarde dedicada aos pelachos, propios e alleos, rodeada de bos amigos.

Non faltaron, como non podía ser de outro modo, as tías adoptivas M. e D. e foi curioso que varios dos nenos choraron ao ter que marchar porque se lles fixera a festa demasiado curta.