O pelacho escóitanos con frecuencia falar de blogs e, aínda que el non sabe o que eu gardo aquí, aparte de algúns dos seus debuxos, o outro día díxonos que el tamén gostaba de ter o seu propio blog. E puxémonos mans á obra. Estudamos infinidade de plantillas na procura dunha de Spiderman... e atopámola!

O noso pelacho aínda non sabe escribir máis que unhas cantas palabras, mais está todo ilusionado con gardar as súas cousiñas na súa caixa dos tesouros.

IN MEDIA RES II

-¿Sabes lo que son las nueces de Belcebú?
-Non teño nin idea.
-Unas nueces que hacen que te estires. Eso existía. En la época de los piratas.
Que faría eu xa sen a internete!

Eis os números da pelacha de que falaba hai uns días.
Moi agradecida a IaRRoVaWo por nos dar noticia do evoca a través do chuza.

IN MEDIA RES

-¡Acabo de tener una idea genial! ¿Por qué no compramos una rana enjaulada para que se coma las moscas que tenemos en casa?

Números

Pregúntome por que os nenos recoñecen tan cedo os números e por que gostan tanto de aprendelos e repetilos. Será porque ten o cálculo algo de innato? A pelacha sabe contar até dez e identifica as súas representacións escritas cando os ve. Non os coñece todos, só do un ao tres, mais sabe que son números e non letras. Tamén sabe diferenciar seu nome do do pelacho cando os ve escritos.

Hmmm, non é de todo certo isto que acabo de dicir porque hai un ao que lle ten certa manía. Négase a dicir o cinco. O catro chámao tato, e volve repetir tato cando pasa ao seguinte. Se lle dicimos insistentemente cinco, entón repite tato, tato! cada vez con máis empeño e a maior volume. Algo terá o cinco, pois.

Estes días está a durmir con moitos sobresaltos e malos soños, típicos da súa idade. A noite pasada fixo saír o papá unhas dez veces da cama. Hoxe comezaremos coa estratexia que tan ben nos fora co pelacho no seu momento.

Hoxe foi o papá falar coa profe do pelacho. As veces anteriores fun eu e decidimos que era importante que fose el aínda que tivese que facer o esforzo de chegar moi cedo.

A profe díxolle unha vez máis cousas que xa sabiamos: que é un neno moi inquieto ao que lle custa moito traballo centrarse para facer as tarefas que non lle interesan, que ten moita curiosidade por case todo e que é un negociador nato. Di que por moi chinchón que teña o día a calquera lle custa traballo enfadarse con el porque sempre ten na boca a palabra adecuada para mudar unha situación que vai por mal camiño. Nas súas propias palabras "como queira ser presidente do goberno, farao". Nós, desde logo, esperamos que se lle ocorran cousas máis interesantes que facer coa súa vida.

Remata unha fin de semana das que fan época. Venres tiven que botar o día e ficar a durmir en Compostela polas xornadas de formación que a editora en que traballo organizaba para mestres de toda Galiza. Tras as sesións da tarde, cóctel nun hotel e festa oitenteira que nos encargamos de poñer a andar, con traxes da época e todo. Alguén acabou por preguntarme se eu era unha animadora do hotel. O que tal me faltaba!

Á mañá seguinte novas sesións e despedida. Xantamos e cadaquén marchou para a súa casa. Ao chegar, o papá foi co pelacho a óptica para recoller os óculos novos e eu coa pelacha ao supermercado para amañar sen complicacións a cea planeada na casa con Suso, Carmen e Pawley.

Que rápidísimo pasou o tempo! Cando nos demos conta xa eran perto das catro "pola nova", esa expresión tan estendida, que só se utiliza dous días no ano.

Hoxe non demos saído da casa até pasada a unha, así que só tivemos tempo para que o pelacho estrease os novos patíns que mercou o outro día cos aforros e para mercar o xornal e mais o pan. Foi na panadería onde o pelacho entrou dicindo:

-¡Hola! Soy el mismo de siempre... sólo que con gafas. Y queremos una baguette.

Máis prácticas co prefixo des-

¡Vaya, que pronto ha desanochecido hoy!

Trato mañaneiro

-¿Podemos hacer un trato? ¿Me podéis desadelantar mi cumpleaños para... este viernes, por ejemplo?

Sempre lle dicimos ao pelacho que non pode botar tanto tempo no baño porque despois levántase coas pernas adormecidas e dálle moitísima grima:
-¡Mamááááááááá! ¿puedes venir rápidísimo? ¡Que ya me está viniendo el sueño de las piernas!

O levantador de minas: un novo blog sobre literatura.

SEIS GRADOS DE SEPARACIÓN

Estou a ler este libro de Duncan J. Watts que me ten absolutamente hipnotizada. O subtítulo é: La ciencia de las redes en la era del acceso. Ciencia en tanto que constata ou define determinados fenómenos que teñen lugar na realidade que coñecemos, tanto no campo da física (como por exemplo o proceso a través do cal un pedazo de metal adquire as propiedades dos imáns) como no campo da socioloxía, cando fala de que o número de amigos que un individuo ten, a natureza da súa relación con cada un deles e, á súa vez, a de cada amigo cos seus propios, determina a morfoloxía e a dinámica da rede social á que todos pertencen.

Nas redes formadas por elementos simples e idénticos ou moi parecidos (como os spins dun pedazo de metal imantado) é simple definir o comportamento dos elementos que as forman ou facer previsións. Mais as redes sociais humanas están formadas por un conxunto heteroxéneo de individuos, que inclúe mesmo os que as estudan. Eis, imaxino, o fracaso anunciado de calquera perspectiva global que se pretenda atinxir sobre o comportamento deste tipo de redes.

E onde me leva todo isto que veño de explicar, e pido desculpas, de maneira moi burda pola miña falta de coñecemento?

Inevitabelmente ao sentimento relixioso.

De cativa imaxinaba a Terra, con todos nós dentro mais os que xa estiveran mais os que habían de vir, como unha dos moitos millóns de células que formarían o corpo dun xigante que nunca seriamos quen de ver. Desde hai anos non deixo de me preguntar por que ciencia e relixión coinciden en intentar dirixir a vista ao que está máis lonxe, cando se cadra non é tanto unha cuestión de distancia como de tamaño e limitacións inatas.

Non sei se me desacouga ou me conforta, cando menos divírteme, pensar que non se poida rebater a posibilidade de que entre o ser humano, a Terra e os límites do universo, sexan estes o que foren, pode haber a mesma distancia que entre un electrón, un átomo e unha molécula dun mesmo elemento: a carreiriña dun can.

-Mamá, ¿es verdad que las estrellas cumplen nuestros deseos?
-A verdade é que non. Pero sería bonito, non?
-Sí. Si fuera verdad yo les pediría muchos robots que hicieran todo lo que yo les dijese.

Estaban á mesa o pelacho, o primo J, o avó J, a avoa C e a tía T, a falaren do pochos que estiveran os catro cativos da casa polo último Nadal. De feito nin foran os únicos, pois mesmo dos adultos só chegaron a fuxir dos virus o avó J e a tía T. Mais o reconto non debía ficar completamente claro para o pelacho, que dixo:

-A ver, el que estuvo enfermito que levante el garfo!

Un blog amigo moi simpático. A realidade sempre supera a ficción.

EXTRATERRESTRE


A avoa C. co primo J.
-Sabes J. , el pelacho va a empezar a usar gafas.
-Ah, ¿y va a ser diferente?
-No, va a ser el mismo de siempre pero con gafas.
-¿Pero va a tener los mismos años que ahora?
-¡Por supuesto, hombre!
Como as únicas persoas que coñece con gafas son adultos, debeu pensar que o pelacho se faría home de contado ao poñer os óculos.

VISITA AO OCULISTA

Os motivos: o pelacho quixo probar os meus óculos por enredar e para a miña sorpresa, porque teño tres dioptrías de hipermetropía nun ollo e calquera que vexa ben maréase ao poñelos, dixo que vía xenial. Ademais ten falta de atención no cole e non se pode dicir que sexa precisamente minucioso á hora de colorir debuxos, actividade á que, a pesar de detestala, dedica gran parte do seu horario escolar.

O diagnóstico: hipermétrope. Tres dioptrías en cada ollo. O que, segundo o doutor, pode moi ben explicar a súa actitude nas aulas porque lle falla a formación de imaxes nas distancias curtas, que é onde maioritariamente se desenvolve a vida dun cativo de cinco anos.

A receita: óculos a tempo completo. Podería usalos só para ver "de cerca" mais se os leva sempre inicialmente esquecerá que os ten.

A anécdota (que por suposto houbo):

-¿Cómo te llamas? Preguntoulle o doutor con sotaque arxentino.

-Pelacho. Y tengo cinco años.

-¿Te sabes los números?

-¡Síííííííí!

-Pues vete diciendo qué números ves aquí:

7 9 4 2 6

-Siete, nueve, cuatro, dos, seis.

-Muy bien, ahora estos:

3 5 1 0 8

-Tres, cinco, uno, cero, ocho.

-Y ahora estos otros:

9 2 5 1 0

-¡Nueve, cero, seis, dos, seis!

Nisto vírase para min e levantando o dedo polegar en sinal de éxito, dime chiscándome un ollo:

-¡Esto está chupado!

Este é un dos libros favoritos do pelacho. Ten tantas e tantas páxinas cheas de fotografías dos animais máis incribeis que, o abra por onde o abra sempre atopa algunha sorpresa. Como aínda non botou a ler, sempre nos pìde que sentemos con el a lerlle os pés de foto. E nesas andabamos o outro día cando demos con non sei que tipo de peixe cuxa femia cava un burato na area onde pon os ovos que son, á súa vez regados de esperma polo macho co fin de fecundalos. Explícolle que en case todas as especies animais hai unha femia que pon un ovo ou máis e un macho que fornece o esperma necesario para que ese ovo dea lugar a un novo ser.

-¿Y así hacemos nosotros también? ¿En el suelo?

-Non. Hai animais que sacan o ovo fóra xa ao principio, despois fecúndase e logo dun tempiño saen as crías, como os peixes, e hai outros animais en que a femia non saca o ovo fóra até que xa está fecundado, como as galiñas. E outras especies en que as femias levan o ovo dentro dos seus corpos até que´as crías xa poden vivir fóra, como os cans, as persoas e en xeral todos os animais de catro patas.

-Pero entonces, ¿como hacemos las personas? ¿Con besos?

-Beixos tamén nos damos, pero con beixos só non se fai ningún bebé. As mulleres temos un ovo todos os meses. Non vaias pensar que é grande como os das galiñas. É moi pequeniño. Se non se vai converter en bebé, ao final do mes sae para fóra, a regra, xa sabes.

-Sí, cuando sangras.

-Exactamente. Pero para que acabe converténdose nun bebé ten que xuntarse co esperma dun home.

-¿Y entonces se saca para fuera?

-Non. É o esperma o que se mete onde está o ovo. E o ovo está ao final do camiño desde o buratiño...

-¡Por onde salen los bebés cuando nacen!

-Xusto! pois o esperma ten que chegar até o fondo do camiño.

-¿Y de donde sale?

-Polo pito. Polo mesmo sitio que o pis cando mexades. Nós temos un buratiño só para mexar e vós tedes o mesmo para as dúas cousas. Entón o pito ten que entrar polo buratiño que se chama vaxina e alí deixa o esperma onda o ovo cando se quere facer un bebé. Despois pasan nove meses...

-¡Y nace el bebé!

-Así foi contigo e coa pelacha!

A situación era a seguinte: a tía T. a berrarlle ao primo J. por andar a tirar cousas ao chan. O pelacho no baño co avó J. a lavaren as mans antes de comer. E o avó a intentar sen éxito que o pelacho lle prestase atención:

-Pelacho, pelacho! ¿Pero no me oyes?

-Te voy a decir un secreto: a veces me hago el sordo cuando quiero atender a ota cosa.

Reflexións sobre a morte

Hai 15 días entrando na casa:

-Cando yo tenga los años que tenéis papá y tú, vosotros seréis viejos como los avós.

-Claro!

-Y cando yo sea viejo como los avós...vosotros os vais a morir, eh!

-Pois...

-Y yo veré vuestros espíritus subir entre las nubes.

-Ha, ha, ha! Pois verás, verás!

Onte no carro:

-Cando yo sea viejo como los avós... vosotros seréis como la abuela que es la mamá del avó (ten 97 anos moi ben levados)...

-Claro!

-Pero os quedará poco tiempo... os moriréis pronto, eh!

-Ai, meu neno. Ninguén sabe cando lle tocará morrer.

Eu sabía polo avó que o pelacho traballara moi ben toda a mañá e que mesmo levara un BEN na ficha. Ao chegar á casa pregunteille que tal lle fora e dixo, como sempre:

-Muy bien, me porté muy bien y no me castigaron ninguna vez!

-¿De que foi a ficha hoxe?

-De las que me salen muy bien

-Puxeronche un ben, logo?

-¡Sííí! Dos bienes. Me salió genial... Es que la profe... tiene xoguetes nuevos y cuando acabamos nos deja ir a jugar...

-Ah, cando acabades rápido

-Rápido y bien hechito todo. ¡Rápido sólo no llega!

MORDE-X

Hai xa bastante tempo que o pelacho anda a morder nas unllas e despois de moito falalo con el acordamos que lle botariamos un deses produtos que venden nas farmacias e que saben a raios benditos. Como ten o aspecto do verniz transparente, ao principio botábamosllo unha vez e non repetiamos até que lle ía marchando. Entón preguntámoslle: -Pero non che saben moi mal os tedos así? E literalmente nos dixo:

-Os voy a explicar como hago: Primero meto el dedo en la nariz. Y, mientras le dura el efecto del sabor de los mocos, entonces, me muerdo la uña. ¡Es una estrategia!

Agora botámolo de mañá e á noite e parece que leva uns días funcionando ben.

Hoxe contoume a avoa S. que non podía parar de rir cando a pelacha, ao vela a ela sacar os dentes postizos para lavalos, comezou a tirar dos seus propios crendo que, como os da avoa, eran de quita e pon.

O que máis lle gusta da aldea á pelacha son as cacás, o papón e as mooo. Sabe que no Tuxpaint están os dous primeiros e aproveita para alterar as proporcións do galiñeiro. Será pola lei do 40% e o 60%?

Buff! que atrasada ando ultimamente e, agora que o vexo, que desastre de colocación das fotos. Terei que aprender a facelo mellor.

O luns pasado veu o primo J. xogar cos pelachos. Había días que repetía que quería virl el só, sen seu pai nin súa nai e así foi. Ergueuse esa mañá preguntando se había de vir e con sorpresa ao ver que seus pais saían da casa con el. Preguntoulles onde ían e respondéronlle que eu non o podía ir recoller porque estaba soa cos primos na casa. Chegou e botaron a mañá a xogar. O pelacho foi o anfitrión perfecto, re-mostrándolle todos os xoguetes, pois había moito que non viña pola casa, e propóndolle xogar a todo o que sabía que el gostaba. Saqueilles a pelacha de diante nun par de ocasións para que non lles desbaratase os tenderetes que montaran e rematamos a facermos todos xuntos figuras de plastilina.

-Adiós pelacho. Me lo pasé muy bien en tu casa. Otro día vuelvo.

E volverás, volveredes, volverán, volveremos. É unha ledicia velos criarse os catro xuntos e poder sentilos por igual, como os cachorros do clan.