30 agosto 2005

Efectivamente a pelacha xa ten o seu primeiro colmillo. Pobriña, que lata lle levan dado os dentes, e os que lle quedan... Hoxe tivo a primeira caída considerável da súa vida: foise apoiar na saia dunha mesa camilla que non era a superficie dura e consistente que ela esperaba e foi coa meixela contra unha das patas da mesa. O resultado foi unha rabuñada pequena, un susto grande e un pouco Traumel, que todo o cura. Que todos sexan como este. Como aínda teño restos do lumbago destes días, aproveito cando estou convosco nas casas dos avós para non facer moitas cabriolas e son eles ou os tíos os que andan contigo como a túa sombra nas túas carreiras por toda a casa. Pois hoxe, con todo o que che gusta andar, houbo un momento en que viñeche a min e pedícheme colo. Estou certa de que foi por estar comigo un bocadiño e fíxome moitísima ilusión.
O pelacho tiña o día un pouco retador, diría eu... quedache sen conto na cama porque preferiche saírte coa túa e lamber o prato para arrepañar todo o mollo de vez. Tomáchelo con deportividade porque sabías a consecuencia e nin sequera te preocupache de facelo cando eu non miraba. Despois da cea lemos unha miga no silabario. Hoxe aprendiche o s de sapo e sorprendeute moiti ser quen de ler unha frase tan complicada como ese sapo se asoma. Comento con Pawley que estou a escribir as vosas anécdotas e lémbrame un par delas que non debo esquecer: a primeira aconteceu nun día que estabas tan roncha á hora da cea, con tanto sono, de comezache unha serie de preguntas do tipo "por que" tan longa que ao final patinache e acabache preguntando: "Por que nunca me dejas tomar el postre cuando estoy tomando el postre?" todo cabreado. A segunda foi unha das túas primeiras reflexións existenciais espontáneas. Despois de pasar unha tarde inolvidável co teu amigo Álvaro (neste momento el ten 9 anos que, ao lado dos case cinco teus e unido ao moito que te quere, fai que o consideres un ídolo) dixeche que ti querías ser Álvaro e ademis outro neno ao mesmo tempo porque así, sendo dous á vez e un deles Álvaro, poderías xogar con Álvaro todo o tempo (sendo ti mesmo accedería a xogar contigo sempre que quixeses!). Acho que non deixa de ser unha versión do amigo imaxinario ese que aparece en todos os filmes ianquis con neno ou nena mais enunciado como desexo para que, en caso de ser, que sexa de verdade.
Isto lémbrame a unha tempada hai pouco tempo en que nos facías moitas preguntas sobre a morte e sobre cando había de morrer a xente que coñecías. Un día preguntáchenos se, en caso de morreres, sairía outro neno igual; literalmente dixeche "outro igual", e claro, houbo que dicirche que non.

29 agosto 2005

Que gana tiña de vervos cando saín de traballar! e que tarde tan tranquila e animada pasamos na "pista", que é como chama o pelacho á praza que temos ao lado da casa. Mentres eu xogaba aos cacharritos coa pelacha e outra nena que se nos animou, ti andache entre os outros cativos. Hoxe tocáronche máis pequenos a maioría pero dánseche ben, verdade? Ademais traías o minimonopatín que che regalaran os tíos e, como viche un par de nenos de uns 10 anos que tamén andaban cos seus, alí foche a unirte á festa. De primeiras riron un pouco da túa ocorrencia de te achegares a eles como un máis pero logo caeron na tentación de probar o teu patín a cambio dos seus, como xa ben aprendiche a negociar. Xa sabes o que é andar nun patín grande e é probável que che che regalemos un polo teu aniversario dentro de un par de semanas.
A pelacha estaba hoxe un pouco ronchiña, supoño que porque están a saírche os colmillos, e co tamaño das túas pezas, iso debe ser toda unha revolución dentro da boca. Cada vez gostas máis da canucha, e ela préstache cada vez máis atención porque a gañas a base de constancia a darlle mimiños. Ela gosta de che lamber a cara, e ti gostas e dache arrepío ao mesmo tempo; non todo e branco ou negro, como xa irás vendo, máis ben, case nada o é.
Agora estades os dous a durmir desde hai un bon pedazo e papá xa logo ha chegar. O primeiro que fai sempre ao entrar é darvos un beixiño e amañarvos a roupa da cama e entón eu sempre suspiro.

28 agosto 2005

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAI... (con ton melancólico)

Pois remataron as vacacións e mañá volto á oficina... e xa está.
Hoxe o papá e o pelacho foron ao cinema para ver a Fábrica de Chocolate, de Tim Burton. Chegastes tarde, viña mal indicada a hora no xornal, e perdestes medio filme mais papá di que para ser o teu primeiro Tim Burton, chegou ben. Viñeche encantado do rule polo centro comercial e aínda estaban os primos cando voltastes.
A pelacha xa se agacha soa e sen apoio para apañar calquera cousiña do chan. O de calquera cousiña vai en sentido literal porque es especialista en atopar pelos, motas de po e até un dente dun selo se for preciso. Non tes moita gana de falar; igual que fixo o pelacho á mesma altura, é como se vos negásedes a falar até saber que vos vai saír pola boca exactamente o que queredes escoitar... xa veremos.
Xa de volta no bairro paramos unha horiña na praza, o tempo suficiente para que o pelacho apañase toda a suxidade que collía na súa roupa, vamos, a tope.
A tía T sabe que estou a escribir estas cousas e lémbrame que non estaría de mais lembrar algunha anécdota das históricas, como cando o pelacho lle pediu a Dulce un zume de mala maneira e Dulce díxolle: "pero fáltache algo... dúas palabras... poooooor...?" "¡por pajita!", respondeu el. Ou o día que lle puxen diante un prato de lentellas e el, coñecedor da fábula, dixo laconicamente: "las dejo".
Hoxe é domingo pola mañá e vamos baixar dar unha voltiña pola praza. O pelacho acaba de ver Madagascar na tele por enésima vez, xunto con Monstruos S.A. é dos poucos filmes que lle gusta repetir. A pelacha está agora a ver uns poucos teletubbies mentres os demais acabamos de ducharnos e vestirnos para saír; ten unhas zapatillas vermellas novas e está contentísima con elas. Pero será posível que se poda herdar o gosto polo calzado? porque ao pelacho pásalle exactamente o mesmo, estrearía un par cada día se puder.
Hoxe comeremos na casa dos avós en Forterra e tamén estarán os primos. Pola tarde levaremos o pelacho ver A Fábrica de Chocolate porque o día non se presta moito para andar por fóra e eu aínda non estou nin para levar a pelacha pola man. Hai días así.
Definitivamente parece que rematou o verán: tivemos moitos días de sol, moi pouca chuvia e moitos incendios, moitos baños no mar de Itaca, como a chama un célebre blogueiro, e moitos na piscina da Solana; Días moi curtos ao lado de outros que se fixeron máis longos do que todos terçiamos querido. Mañá comezo a traballar de novo e non me apetece moito porque hai asuntos pendentes na oficina que non teño gana de ver como evolúen e porque o meu futuro na empresa é un tanto incerto ante os recortes que se aveciñan. Quen o sabe, se cadra é o mellor para encontrar o meu sitio laboral definitivo. Que sara sara...
Segundo día que paso sen saír da casa polo lumbago. O pelacho me di que eu non me levanto nunca. Xogo cos pelachos aos cacharritos encima da cama. A pelacha pide todo o que ve no cuarto e mete na boca as moedas antigas coas que xoga para que lle diga que iso non se pode facer, está feita unha lercha. O pelacho está feliz de que levemos dous días todos xuntos a todas horas e en especial por estar desfrutando tanto do seu papá, que até lle "elimina" as burbullas da fanta para que lle uste máis.
Como chove pola tarde o pelacho quere ir unha horiña a Cocoloco a troulear duramente. O día remata con partida de PS2 co papá e sandwhiches de cea. Poste pesadiño co que está mais pasado ou menos e cámbiasllo a papá non sei cantas veces.

27 agosto 2005

Hoxe pasei todo o día na cama por un ataque de lumbalxia e papá non foi traballar por coidar de vós. Papá está a facer unha substitución dun compañeiro que rompeu un brazo e traballa de 3 a 12 da noite todos os días esta temporada. Foi un día moi divertido, o pelacho estivo moi ocorrente: papá regalouche unha caixa metálica con chave avisándote ben de que non a deixases dentro, cousa que ocorreu 5' máis tarde pero coa axuda dun clip conseguimos abrila. A pelacha camiñou por toda a casa todo o día e protestache con enerxía cada vez que papá te poñía no parque ou na cadeira para facer algunha cousa. Cando a pelacha xa durmía ceamos os tres no noso cuarto. Pasámolo moi ben. O pelacho sostiña que a cocacola light e sen cafeína non tiña burbullas e a ver quen o convencía do contrario. Xogache con papá á Plstation e ao principio do xogo (de loita) querías pasarlle o mando a papá porque ti dicías que che daba grima que te matasen. Antes diso estiveche castigado por meterlle medo á Ruca (como ves que outros nenos o fan na rúa, andas un pouco traste con iso) a facer 2 páxinas dun caderno de Rubio: non che gusta nada colorear nin seguir as liñas de puntos, así que é un bon castigo para non ter que dramatizar e ademais Balbina, que é a túa profe de Infantil, seguro que nolo agradece.
Estes día andamos tamén a aprender a ler como que non quere a cousa e teño que dicir que foi fantástico compartir contigo a emoción que sentiches cando te diche conta de que acababas de ler a túa primeira frase enteira: mi mamá me ama.

24 agosto 2005

para o pelacho

Hoxe tiveche un dia terrível. Montache un bon cristo xa na comida. Pola tarde fomos ás trangalladas da festa da praza e subiche en todo, as camas de ar, etc. e aínda quedamos na praza até as oito pero nada foi suficiente para que non protestases por todo e me dixeses sistematicamente non a todo o que che dicía. Comezamos pronto coa adolescencia. Eu creo que en grande medida se debe a que papá esta a traballar de tarde e fáiseche pouco velo só ás mañás despois dunhas vacacións tan intensas pero é o que hai. Hai quen di que iso son ciumes, que é porque a pelacha fai cada día máis cousas e rouba protagonismo pero períodos así lembrámolos desde sempre. Non é que agora reclames máis atención porque está a pelacha senón que sempre reclamas moita atención e ás veces incluso máis. Paréceme moi normal aos catro anos.
Na cea boteiche unha bronca grande facéndome a enfadada, porque débeste ver tan seguro que hai que apertarte máis do que gostaria para facerche subir as bágoas aos ollos. Iso, a verdade é que me parece algo positivo porque non se debe a que sexas insensible, todo ao contrario, es un neno moi alegre que estoura de emoción coa cousa máis pequena, pero o mundo non xira arredor de ti. Tiven que dicirche cousas do calibre de que es un mentiroso incluso cando dis que me queres, porque logo non o demostras. Póñenseme os pelos de punta só de lembralo, pero é igual que o día que tivemos que explicarche o que podía pasarche se te perdías, as burradas que tivemos que dicirche para que nos creses. Esas non quero nin lembralas. Teu papá sempre di que como uses ben toda esa forza que tes, vas ser a bomba porque conseguirás o que te propoñas e non temos dúbidas de que así será.
Non sabes o que me tiven que conter para non abrazarte forte ao te deitares na cama e aguantar a cara seria até o final...

23 agosto 2005

Onte domingo fomos pola mañáao parque de Santa Margarida. O pelacho había moitísimo que non vía o seu amigo Antonio e pasouno en grande con el. Ademais démonos conta de que xa non podiamos telo ao noso carón todo o tempo e que tiña que troulear fóra da nosa vista cos demais, aínda que fose o máis pequeno do grupo. Pola tarde fomos á Feira do libro antigo con eles de novo e ao rematarmos de non atopar moita cousa interesante, levámolos aos coches de choque. Daba gusto velos desfrutar a chocar cos outros rapaces. Despois tanto correron polos Xardíns adiante, que cando o noso pelacho se meteu na cama pola noite, comezou a chorar porque lle doían os pés de tanto usalos. Nada que non se puidese compoñer cun pouco de Dalsy que, para a nosa sorpresa fixo efecto imediato (máis ou menos os 10 segundos que lle levou quedar durmido).
E a Pelacha... a pelacha rompeu a andar onte!!!!!!!!!!!!! E como con todo o demais, e a dicir de seu pai, fai igual que fai súa nai, animouse despois de razoarmos con ela para que se intentase botar uns pasiños soa ao xeito. Tamén é certo que cada vez que chegaba aos brazos de un o outro aproveitaba que a tiña de costas para se afastar unha miguiña máis... Unha pequena trampa que, con certeza nos perdoará.
Gran día este domingo!

21 agosto 2005

Hoxe paseábamos polo parque de Eirís, eu de pantalón branco, e apareceume unha mancha vermella tremenda. Ollei o pantalón e o Pelacho tiña gardado dúas moras no meu peto, que foran esmagadas e conveniente esparexidas por todo o tecido que acharon perto. A Pelacha está a piques de soltarse a andar, aínda reclama a nosa man pero como valentía por fin accede a camiñar uns pasos sen axuda se nos poñemos ao final do seu percorrido.