TRASLADO

Con grande agradecemento para Blogaliza, levo o blog dos pelachos para alí.

SEIS GRAOS DE SEPARACIÓN

Faltan moi poucos días...
Aínda estás en tempo de te apuntares

O pelacho e o primo J. quixeron facer pis xuntos e colocáronse a ambos os lados do váter:
Primo J.: ¡Oh! ¡Son distintos!
Pelacho: ¡Claro, el mío es más grande porque soy mayor!

A pelacha estaba coa avoa a observar nun reloxo de cerámica a figura dun sol con rostro humano:
-Papá!
-No, pelacha, es un sol.
-Papá!
-No, pelachiña. Es un sol.
-Papá!
-Pues es papá. Lo que tú quieras!
-Sol.

CONVERSA DE PELACHOS NO CARRO

-Pelacha, di sí.
-Non!
-Pelacha, di no.
-Non!!
-¿Tú lo dices todo al revés? ¿Cuándo dices que sí quieres decir que no? Preguntoulle o irmán nun grande esforzo por procurar unha relación causa/efecto.
-Non!!!

Meus queridos pelachos,
Até hai un par de anos este día foi para min unha xornada de traballo pola mellora das condicións laborais, partillando manifestacións, mitins e xantares cos compañeiros de sindicato.
Hoxe por hoxe teño máis confianza en que centrando as miñas enerxías en axudarvos a que sexades persoas felices, o mundo sexa algún día un pouquiño mellor que con calquera outra acción ou militancia que poida desenvolver.

PELACHO

Subimos un novo post do pelacho. Eu actúo de mecanógrafa.

HELP!

Hai días que a pouca cacharrada que tiña na coluna da esquerda decidiu marchar para o fondo da páxina sen pedir permiso e sen ter eu feito nada para merecelo.
Se sabes ó que hai que facer para subirlle os pantalóns ao blog de novo, agradeceríache moito que mo contases.
Saúde!

Unha do sobriño de Miriño

Pregúntalle a nai ao sobriño de Miriño:
-¿Y que idioma habla el tío?
-Inglés.
Miriño:
-????
(Isto viña porque o cativo, ao escoitar uns chineses a falaren, díxolle á nai:
-Mira máma, esos chicos hablan inglés... como la abuela, a veces...

(Imaxe: Babel1, do pintor arxentino Diego Manuel)

(Por esta vez e sen que sirva de precedente, a foto é miña. Está tomada en Islandia nunha fábrica de procesamento de bacallau)
-¿Como es un pez por dentro?
-Ten tripas, músculos, que son a carne que comemos...
-¿Y cerebro?
-Claro.
-¿Más grande que el nuestro?
-Os peixes pequeniños non poden telo máis grande. Non ves que moitos peixes enteiros son máis pequenos que o noso cerebro?
-Ah.

-¿Me enseñas a decir las cosas de otra manera?
-Como, doutra maneira?
-Los camareros dicen las cosas en otro idioma... que se llama jerga, verdad?
-Pois, que queres que che diga, agora mesmo non me fago idea.

COCHES DE CHOQUE E/OU TARTARUGA?

O domingo pasado combinamos con D., F. e S., que xa fixo un aniño, e vímonos nos xardíns de Méndez Núñez. Eles viñeron acompañados dos avós de S., que estaban a pasar unha tempada na Coruña.
Mentres ti andabas nos coches de choque os avós de S. mercaron globos para as pequenas. O da pelacha marchou polo ar arriba en cousa de dous minutos e foisubstituído por unha tartaruga de plástico chea de ar, non de helio esta vez.
Cando voltaches dos coches de choque:
-Oh, pelacha, ¿me prestas la tartaruga?
-Non!
-Anda, pelacha, déjamela un poquito.
-Non!
Entón, cinguíndote polos ombros, apartámonos dos mais e expliqueiche:
-Os avós de S. mercaron estas cousas para as nenas porque son pequenas. Ti xa tiveches moitos globos de cativiño.
-¿SÍ? Dixeches como sen lembrar o pasado tan próximo.
-Pois! Non houbo globo para ti porque pensamos que ti preferías os coches de choque... en cambio elas non poden montar nos coches.
-¿No?
-Non. Son demasiado pequenas. E ademais has de andar canto queiras coa tartaruga en canto a pelacha se farte dela.
-¿Sí? ¿Y cuánto...?
-En cinco minutos, xa verás.
-¿Sólo cinco minutos?
-Como moito! Enténdelo agora?
-¡Sí! Dixeches liberándote do meu brazo e botando a brincar como case sempre cando anda pola rúa.

DIÁLOGO DE OLLOMOLES

-¿Sabes lo que es una sinfonía?
-Dimo ti.
-Pues es uno que toca la guitarra.
-E iso quen cho dixo?
-Mi profe de gimnasia.

6º DE SEPARACIÓN

Acabo de actualizar o xogo.

Comezamos en cinco días

-¿Hasta cuántos años cumple un niño?
-Queres dicir cantos cumpre até que deixa de ser neno?
-Eso.
-Pooois... como 14 ou 15...
-Pues yo creo que más bien 16.
-Iso depende do sentidiño que teña.
-¡Pues yo a los 16 seguiré siendo un niño!
-Pobre de ti! :)
-¡Jajajajajaja! Seré muy grande pero seré un niño de 16.
-Ti verás, pero aos 16 os rapaces con sentidiño xa van de acampada sós cos amigos, compran a súa roupa e moitas outras cousas...
-Yo seguiré siendo un niño
-Ti pásalo moi ben sendo un neno, non?
-Sí.

Aula de física

-¿La luz traspasa el cristal?
-Si, claro.
-Pero en un espejo rebota y se convierte en un rayo, pero poco potente, que no mata a nadie ni nada.

Esta mañá enfadeime contigo, pelacho. Non tiñas gana ningunha de voltar ao cole despois das vacacións e levantácheste máis despistado que de costume. Cando xa estabas vestido e peiteadiño fuches para a sala, como todas as mañás, ver uns poucos debuxos animados mentres eu levantaba a pelacha. Como de costume díxenche que tomases o Actimel con coidado mais, cando entrei na sala coa pelacha, ti estabas de pé frente á tele co envase na man e todo o iogurte repartido entre os pantalóns e o chan. Creo que o que me cabreou foi que seguises a ver a tele como se nada, sen avisar de que che tiña caído.

Díxenche que parecías un bebé e pareceuche fatal. Dixeches que non a berros. Entón eu díxenche que se non o eras non actuases como se o foses.
De alí a un pouco arrepentinme moito de terche falado así. Creo que fun dura de máis. Pero é que ás veces me superas :)

LAWRENCE DE ARABIA

Unha tarde de hai catro anos e pico, sen saber ben por que lle pasou nese momento pola cabeza, o papá contouche por primeira vez o conto de Lawrence de Arabia, pelacho, cando te sacaba da ducha embrullado nunha toalla. Hipnotizoute de tal maneira o contacto co deserto, que durante moito tempo o papá volveuche contar a historia día tras día ao te sacar da ducha. Mais da mesma maneira que Awrence (Orens, como o chaman os árabes no filme de D. Lean) asomara no noso cuarto de baño unha tarde de ducha, desapareceu outra tarde e non se volveu saber del.
Hai uns meses, cando o galope do seu camelo volveu resoar nos oídos do papá comezou a cho contar a ti, pelacha. E desde ese día, todos.

A vosa historia comeza ao entrardes na toalla, talvez pola forma semellante a un turbante que suxire sobre as vosas cabeciñas. Papá cantaruxa o fragmento máis coñecido da banda sonora de Maurice Jarre: naaá-naaa—na-ná-ná-ná-naaá-naaa--na-ná-ná-ná-naaá-naaa—na-ná-ná-ná-naaaaá. E arrinca o conto (que o papá acaba de escribir para vós):

LAWRENCE DE ARABIA

[O pelacho ou a pelacha no colo, abrigados pola toalla, a verse comigo no espello, cantaruxando a banda sonora da peli e mergullando o corazón na seca e quente area da inhóspita Arabia]

Lawrence de Arabia camiñaba polo deserto co seu camelo... [dicimos que non coa cabeza] e non tiña auga. O sol queimaba a súa pel, o vento do deserto [asopro levemente o cabelo dos pelachos] abrasaba o seu cabelo, e Lawrence de Arabia [dicimos que non coa cabeza] non tiña auga. Entón, desesperado, ergueu os brazos [erguemos os brazos] para o ceo e clamou: “Meu Deus, axúdame, que morro!”. Ao baixar os ollos observou no horizonte a cor verde das árbores do deserto... e pensou [tocamos con dedo índice na fronte]: “Onde hai árbores hai... [xuntos:] auga, e onde hai auga hai... [xuntos:] vida! Corre, corre, meu cameliño, [camiño do baño ao cuarto dos pelachos imitando un trote cansino de camelo sedento] que alí hai un oasis!”. Cando chegaron, esgotados, viron un río de augas transparentes de dispuxéronse a beber: Lawrence sorbía auga da man [facemos que bebemos do cóncavo da man]; o camelo aplicaba directamente o fociño na auga [imitamos o camelo movendo a cabeza para adiante unha e outra vez]. E así, mais unha vez, Lawrence de Arabia superou a dura proba de atravesar o deserto.

-¿El hombre del tiempo dice el tiempo que él quiere que haga o el que va a hacer porque lo sabe?
-Di o que sabe, porque o estudan observando o ceo e con aparellos. Non é o tempo que decide el senón o que as persoas que se dedican a iso pensan que imos ter.
-Ah.
(Por certo, esta é a previsión para hoxe segundo a CNN)

-Yo sé un truco: desde la canasta das un giro y, cuando estás delante del malo, la lanzas antes de que él llegue y la metes en la canasta!

-¿Sabes por qué sé que ese no es el coche de los tíos, aunque es igual?
-Non sei, non.
-Pues porque tiene un sujeto para subir sacos arriba!
(Tamén chamada baca)

A cada unha o seu!

-Deixa, pelachiña, que che vou quitar unha legaña que tes nun ollo.
-Non.
-Si, muller, que a tes aquí no ollo e molesta.
-Non.
-Ves? Aquí a tes. Dixen eu mostrándolla sobre o meu dedo.
Nun plis-plas, antes de ter eu acabado a frase, arramplou con ela e volveuna poñer no ollo.
-Pelacha! Dixo.

NOVO POEMA PAPÁ - PELACHO

El café se mueve
cuando mueves la mesa
como nosotros nos movemos
para tomar el café.
Todo se mueve,
las plantas crecen
como nosotros crecemos.
Al final de nuestra vida
veremos la planta secarse
junto al café derramado.
Pero, por ahora,
reguemos la planta
y tomemos café.

FIN

-¿Cúando se va a acabar esta época?
-Que época, neno?
-¡Esta! La nuestra.
-É que non sei ben a que te refires. Que queres dicir con época?
-Pues la nuestra. Nuestra época. La de las personas que estamos ahora.
-E que queres dicir con iso de cando vai acabar?
-Pues me refiero a cuando las casas están todas viejas y todo destruido. Cuando se quede todo lleno de caca.
-Buff! Pois non sei pero esperemos que falte moito!

Cerimonia para ir durmir

Entrando no cuarto da pelacha:
-Pelachaaaaaaa!
-Logo sobes ti soa á cama?
-Si. Tiiiiiito.
-Que che cante o ratoncito?
-Si.
-Era un ratoncito chiquito, chiquito que asomaba el morro por un agujerito. Desaparecía, vólvía a asomarse y daba un gritito antes de marcharse.
-Hiiiii-hiiiii! Ma!
-Cantámola outra vez?
-Si
E repetimos.
-Mimín!
-Queres mimir xa?
-Si.
-Queres mimir con alguén?
-Hehéééé! (a súa boneca preferida, que lle trouxeron Montse e Dolores de Costa Rica e á que a pelacha lle puxo nome)
-Dormes con Hehé?
-Si.
-E non vas chorar? (por unha longa tempada en que sempre choraba ao deixala no cuarto a durmir)
-Nada, nada! Chao!
-Até mañaniña, bonita! que soñes cousas moi lindas.


Entrando no cuarto do pelacho:
-Pelacho, acabaches de lavar os dentes?
-Sí, ya voy. (e segue a facer pompas co xabrón das mans).
-Prefires deitarte ti só?
-Nooooooo. Ya voy, ya voy! ¿Me puedes pescar antes de meterme en la cama?
-Vaaaaale. Última cousa, eh. Despois vas para a cama directo. (Un de nós tira a cana e el fai de peixe ao que imos recollendo o carrete).
-Pescado! E agora a durmir, eh.
-Hmmm... Me puedes contar otro cuento?
-Non, neniño, agora tes que durmir.
-¿Y por que?
-Porque mañá hai cole e hai que erguerse cedo.
-¿Y mañana puedo ver peli con patatas fritas?
-Non, porque mañá será martes, non venres.
-¿Y cantos días faltan para el fin de semana?
-Catro días de cole.

-¿Y mañana dónde como?

-Na casa dos avós de Coruña.

-Ah. Quiero beber.

-Pero se acabas de beber, pelacho.

-Pero es que tengo más sed.

-A ver, que che traio auga... Hala, até mañaniña.

-¿Me dices algo bonito antes de dormirme?

-Que descanses xenial e que soñes con cousas moi bonitas toda a noite!

-Tú también. Te quiero mucho.

-Eu a ti tamén, bonito. E agora a durmir!

-A ver, pelacha, quen é a miña nena linda?
-Non.
-Anda, pelacha, quen e a miña nena linda?
-Non!
Entón díxolle o papá:
-Dille eu. Eu!
-A ver, pelacha, quen é a miña nena linda?
A pelacha, sinalando o papá co dedo: -Tú!

Máis unha vez... no carro

-¿Sabes lo que quiero ser?
-Non sei, onte querías ser bombeiro.
-Pero ahora quiero ser espía. Espía bueno. Para atrapar a los espías malos.

1' máis tarde.

-¡Mejor quiero ser pirata! Y tendré mi propia tripulación. ¿Tú sabes donde puedo conseguir una tripulación?

O pelacho escóitanos con frecuencia falar de blogs e, aínda que el non sabe o que eu gardo aquí, aparte de algúns dos seus debuxos, o outro día díxonos que el tamén gostaba de ter o seu propio blog. E puxémonos mans á obra. Estudamos infinidade de plantillas na procura dunha de Spiderman... e atopámola!

O noso pelacho aínda non sabe escribir máis que unhas cantas palabras, mais está todo ilusionado con gardar as súas cousiñas na súa caixa dos tesouros.

IN MEDIA RES II

-¿Sabes lo que son las nueces de Belcebú?
-Non teño nin idea.
-Unas nueces que hacen que te estires. Eso existía. En la época de los piratas.
Que faría eu xa sen a internete!

Eis os números da pelacha de que falaba hai uns días.
Moi agradecida a IaRRoVaWo por nos dar noticia do evoca a través do chuza.

IN MEDIA RES

-¡Acabo de tener una idea genial! ¿Por qué no compramos una rana enjaulada para que se coma las moscas que tenemos en casa?

Números

Pregúntome por que os nenos recoñecen tan cedo os números e por que gostan tanto de aprendelos e repetilos. Será porque ten o cálculo algo de innato? A pelacha sabe contar até dez e identifica as súas representacións escritas cando os ve. Non os coñece todos, só do un ao tres, mais sabe que son números e non letras. Tamén sabe diferenciar seu nome do do pelacho cando os ve escritos.

Hmmm, non é de todo certo isto que acabo de dicir porque hai un ao que lle ten certa manía. Négase a dicir o cinco. O catro chámao tato, e volve repetir tato cando pasa ao seguinte. Se lle dicimos insistentemente cinco, entón repite tato, tato! cada vez con máis empeño e a maior volume. Algo terá o cinco, pois.

Estes días está a durmir con moitos sobresaltos e malos soños, típicos da súa idade. A noite pasada fixo saír o papá unhas dez veces da cama. Hoxe comezaremos coa estratexia que tan ben nos fora co pelacho no seu momento.

Hoxe foi o papá falar coa profe do pelacho. As veces anteriores fun eu e decidimos que era importante que fose el aínda que tivese que facer o esforzo de chegar moi cedo.

A profe díxolle unha vez máis cousas que xa sabiamos: que é un neno moi inquieto ao que lle custa moito traballo centrarse para facer as tarefas que non lle interesan, que ten moita curiosidade por case todo e que é un negociador nato. Di que por moi chinchón que teña o día a calquera lle custa traballo enfadarse con el porque sempre ten na boca a palabra adecuada para mudar unha situación que vai por mal camiño. Nas súas propias palabras "como queira ser presidente do goberno, farao". Nós, desde logo, esperamos que se lle ocorran cousas máis interesantes que facer coa súa vida.

Remata unha fin de semana das que fan época. Venres tiven que botar o día e ficar a durmir en Compostela polas xornadas de formación que a editora en que traballo organizaba para mestres de toda Galiza. Tras as sesións da tarde, cóctel nun hotel e festa oitenteira que nos encargamos de poñer a andar, con traxes da época e todo. Alguén acabou por preguntarme se eu era unha animadora do hotel. O que tal me faltaba!

Á mañá seguinte novas sesións e despedida. Xantamos e cadaquén marchou para a súa casa. Ao chegar, o papá foi co pelacho a óptica para recoller os óculos novos e eu coa pelacha ao supermercado para amañar sen complicacións a cea planeada na casa con Suso, Carmen e Pawley.

Que rápidísimo pasou o tempo! Cando nos demos conta xa eran perto das catro "pola nova", esa expresión tan estendida, que só se utiliza dous días no ano.

Hoxe non demos saído da casa até pasada a unha, así que só tivemos tempo para que o pelacho estrease os novos patíns que mercou o outro día cos aforros e para mercar o xornal e mais o pan. Foi na panadería onde o pelacho entrou dicindo:

-¡Hola! Soy el mismo de siempre... sólo que con gafas. Y queremos una baguette.

Máis prácticas co prefixo des-

¡Vaya, que pronto ha desanochecido hoy!

Trato mañaneiro

-¿Podemos hacer un trato? ¿Me podéis desadelantar mi cumpleaños para... este viernes, por ejemplo?

Sempre lle dicimos ao pelacho que non pode botar tanto tempo no baño porque despois levántase coas pernas adormecidas e dálle moitísima grima:
-¡Mamááááááááá! ¿puedes venir rápidísimo? ¡Que ya me está viniendo el sueño de las piernas!

O levantador de minas: un novo blog sobre literatura.

SEIS GRADOS DE SEPARACIÓN

Estou a ler este libro de Duncan J. Watts que me ten absolutamente hipnotizada. O subtítulo é: La ciencia de las redes en la era del acceso. Ciencia en tanto que constata ou define determinados fenómenos que teñen lugar na realidade que coñecemos, tanto no campo da física (como por exemplo o proceso a través do cal un pedazo de metal adquire as propiedades dos imáns) como no campo da socioloxía, cando fala de que o número de amigos que un individuo ten, a natureza da súa relación con cada un deles e, á súa vez, a de cada amigo cos seus propios, determina a morfoloxía e a dinámica da rede social á que todos pertencen.

Nas redes formadas por elementos simples e idénticos ou moi parecidos (como os spins dun pedazo de metal imantado) é simple definir o comportamento dos elementos que as forman ou facer previsións. Mais as redes sociais humanas están formadas por un conxunto heteroxéneo de individuos, que inclúe mesmo os que as estudan. Eis, imaxino, o fracaso anunciado de calquera perspectiva global que se pretenda atinxir sobre o comportamento deste tipo de redes.

E onde me leva todo isto que veño de explicar, e pido desculpas, de maneira moi burda pola miña falta de coñecemento?

Inevitabelmente ao sentimento relixioso.

De cativa imaxinaba a Terra, con todos nós dentro mais os que xa estiveran mais os que habían de vir, como unha dos moitos millóns de células que formarían o corpo dun xigante que nunca seriamos quen de ver. Desde hai anos non deixo de me preguntar por que ciencia e relixión coinciden en intentar dirixir a vista ao que está máis lonxe, cando se cadra non é tanto unha cuestión de distancia como de tamaño e limitacións inatas.

Non sei se me desacouga ou me conforta, cando menos divírteme, pensar que non se poida rebater a posibilidade de que entre o ser humano, a Terra e os límites do universo, sexan estes o que foren, pode haber a mesma distancia que entre un electrón, un átomo e unha molécula dun mesmo elemento: a carreiriña dun can.

-Mamá, ¿es verdad que las estrellas cumplen nuestros deseos?
-A verdade é que non. Pero sería bonito, non?
-Sí. Si fuera verdad yo les pediría muchos robots que hicieran todo lo que yo les dijese.

Estaban á mesa o pelacho, o primo J, o avó J, a avoa C e a tía T, a falaren do pochos que estiveran os catro cativos da casa polo último Nadal. De feito nin foran os únicos, pois mesmo dos adultos só chegaron a fuxir dos virus o avó J e a tía T. Mais o reconto non debía ficar completamente claro para o pelacho, que dixo:

-A ver, el que estuvo enfermito que levante el garfo!

Un blog amigo moi simpático. A realidade sempre supera a ficción.

EXTRATERRESTRE


A avoa C. co primo J.
-Sabes J. , el pelacho va a empezar a usar gafas.
-Ah, ¿y va a ser diferente?
-No, va a ser el mismo de siempre pero con gafas.
-¿Pero va a tener los mismos años que ahora?
-¡Por supuesto, hombre!
Como as únicas persoas que coñece con gafas son adultos, debeu pensar que o pelacho se faría home de contado ao poñer os óculos.

VISITA AO OCULISTA

Os motivos: o pelacho quixo probar os meus óculos por enredar e para a miña sorpresa, porque teño tres dioptrías de hipermetropía nun ollo e calquera que vexa ben maréase ao poñelos, dixo que vía xenial. Ademais ten falta de atención no cole e non se pode dicir que sexa precisamente minucioso á hora de colorir debuxos, actividade á que, a pesar de detestala, dedica gran parte do seu horario escolar.

O diagnóstico: hipermétrope. Tres dioptrías en cada ollo. O que, segundo o doutor, pode moi ben explicar a súa actitude nas aulas porque lle falla a formación de imaxes nas distancias curtas, que é onde maioritariamente se desenvolve a vida dun cativo de cinco anos.

A receita: óculos a tempo completo. Podería usalos só para ver "de cerca" mais se os leva sempre inicialmente esquecerá que os ten.

A anécdota (que por suposto houbo):

-¿Cómo te llamas? Preguntoulle o doutor con sotaque arxentino.

-Pelacho. Y tengo cinco años.

-¿Te sabes los números?

-¡Síííííííí!

-Pues vete diciendo qué números ves aquí:

7 9 4 2 6

-Siete, nueve, cuatro, dos, seis.

-Muy bien, ahora estos:

3 5 1 0 8

-Tres, cinco, uno, cero, ocho.

-Y ahora estos otros:

9 2 5 1 0

-¡Nueve, cero, seis, dos, seis!

Nisto vírase para min e levantando o dedo polegar en sinal de éxito, dime chiscándome un ollo:

-¡Esto está chupado!

Este é un dos libros favoritos do pelacho. Ten tantas e tantas páxinas cheas de fotografías dos animais máis incribeis que, o abra por onde o abra sempre atopa algunha sorpresa. Como aínda non botou a ler, sempre nos pìde que sentemos con el a lerlle os pés de foto. E nesas andabamos o outro día cando demos con non sei que tipo de peixe cuxa femia cava un burato na area onde pon os ovos que son, á súa vez regados de esperma polo macho co fin de fecundalos. Explícolle que en case todas as especies animais hai unha femia que pon un ovo ou máis e un macho que fornece o esperma necesario para que ese ovo dea lugar a un novo ser.

-¿Y así hacemos nosotros también? ¿En el suelo?

-Non. Hai animais que sacan o ovo fóra xa ao principio, despois fecúndase e logo dun tempiño saen as crías, como os peixes, e hai outros animais en que a femia non saca o ovo fóra até que xa está fecundado, como as galiñas. E outras especies en que as femias levan o ovo dentro dos seus corpos até que´as crías xa poden vivir fóra, como os cans, as persoas e en xeral todos os animais de catro patas.

-Pero entonces, ¿como hacemos las personas? ¿Con besos?

-Beixos tamén nos damos, pero con beixos só non se fai ningún bebé. As mulleres temos un ovo todos os meses. Non vaias pensar que é grande como os das galiñas. É moi pequeniño. Se non se vai converter en bebé, ao final do mes sae para fóra, a regra, xa sabes.

-Sí, cuando sangras.

-Exactamente. Pero para que acabe converténdose nun bebé ten que xuntarse co esperma dun home.

-¿Y entonces se saca para fuera?

-Non. É o esperma o que se mete onde está o ovo. E o ovo está ao final do camiño desde o buratiño...

-¡Por onde salen los bebés cuando nacen!

-Xusto! pois o esperma ten que chegar até o fondo do camiño.

-¿Y de donde sale?

-Polo pito. Polo mesmo sitio que o pis cando mexades. Nós temos un buratiño só para mexar e vós tedes o mesmo para as dúas cousas. Entón o pito ten que entrar polo buratiño que se chama vaxina e alí deixa o esperma onda o ovo cando se quere facer un bebé. Despois pasan nove meses...

-¡Y nace el bebé!

-Así foi contigo e coa pelacha!

A situación era a seguinte: a tía T. a berrarlle ao primo J. por andar a tirar cousas ao chan. O pelacho no baño co avó J. a lavaren as mans antes de comer. E o avó a intentar sen éxito que o pelacho lle prestase atención:

-Pelacho, pelacho! ¿Pero no me oyes?

-Te voy a decir un secreto: a veces me hago el sordo cuando quiero atender a ota cosa.

Reflexións sobre a morte

Hai 15 días entrando na casa:

-Cando yo tenga los años que tenéis papá y tú, vosotros seréis viejos como los avós.

-Claro!

-Y cando yo sea viejo como los avós...vosotros os vais a morir, eh!

-Pois...

-Y yo veré vuestros espíritus subir entre las nubes.

-Ha, ha, ha! Pois verás, verás!

Onte no carro:

-Cando yo sea viejo como los avós... vosotros seréis como la abuela que es la mamá del avó (ten 97 anos moi ben levados)...

-Claro!

-Pero os quedará poco tiempo... os moriréis pronto, eh!

-Ai, meu neno. Ninguén sabe cando lle tocará morrer.

Eu sabía polo avó que o pelacho traballara moi ben toda a mañá e que mesmo levara un BEN na ficha. Ao chegar á casa pregunteille que tal lle fora e dixo, como sempre:

-Muy bien, me porté muy bien y no me castigaron ninguna vez!

-¿De que foi a ficha hoxe?

-De las que me salen muy bien

-Puxeronche un ben, logo?

-¡Sííí! Dos bienes. Me salió genial... Es que la profe... tiene xoguetes nuevos y cuando acabamos nos deja ir a jugar...

-Ah, cando acabades rápido

-Rápido y bien hechito todo. ¡Rápido sólo no llega!

MORDE-X

Hai xa bastante tempo que o pelacho anda a morder nas unllas e despois de moito falalo con el acordamos que lle botariamos un deses produtos que venden nas farmacias e que saben a raios benditos. Como ten o aspecto do verniz transparente, ao principio botábamosllo unha vez e non repetiamos até que lle ía marchando. Entón preguntámoslle: -Pero non che saben moi mal os tedos así? E literalmente nos dixo:

-Os voy a explicar como hago: Primero meto el dedo en la nariz. Y, mientras le dura el efecto del sabor de los mocos, entonces, me muerdo la uña. ¡Es una estrategia!

Agora botámolo de mañá e á noite e parece que leva uns días funcionando ben.

Hoxe contoume a avoa S. que non podía parar de rir cando a pelacha, ao vela a ela sacar os dentes postizos para lavalos, comezou a tirar dos seus propios crendo que, como os da avoa, eran de quita e pon.

O que máis lle gusta da aldea á pelacha son as cacás, o papón e as mooo. Sabe que no Tuxpaint están os dous primeiros e aproveita para alterar as proporcións do galiñeiro. Será pola lei do 40% e o 60%?

Buff! que atrasada ando ultimamente e, agora que o vexo, que desastre de colocación das fotos. Terei que aprender a facelo mellor.

O luns pasado veu o primo J. xogar cos pelachos. Había días que repetía que quería virl el só, sen seu pai nin súa nai e así foi. Ergueuse esa mañá preguntando se había de vir e con sorpresa ao ver que seus pais saían da casa con el. Preguntoulles onde ían e respondéronlle que eu non o podía ir recoller porque estaba soa cos primos na casa. Chegou e botaron a mañá a xogar. O pelacho foi o anfitrión perfecto, re-mostrándolle todos os xoguetes, pois había moito que non viña pola casa, e propóndolle xogar a todo o que sabía que el gostaba. Saqueilles a pelacha de diante nun par de ocasións para que non lles desbaratase os tenderetes que montaran e rematamos a facermos todos xuntos figuras de plastilina.

-Adiós pelacho. Me lo pasé muy bien en tu casa. Otro día vuelvo.

E volverás, volveredes, volverán, volveremos. É unha ledicia velos criarse os catro xuntos e poder sentilos por igual, como os cachorros do clan.

Hoxe a pelacha tamén quixo!

O sábado pasado, coincidindo co lanzamento de Harry Potter, o noso amigo Suso de AZ trouxo o Mago Kiko para alucine dos cativos do barrio.

Ao ver que os da idade do noso pelacho ficaban sós preguntámoslle se quería que o acompañásemos e respondeu que non nos precisaba. Antes de saír da casa comentara que lle gustaría moito servir de axudante porque lle encanta a maxia e eu recomendáralle que se apurase en erguer a man se o mago pedía voluntarios, porque había de haber moitos desexando saír.

Arredor dunha hora máis tarde alí estabamos agardando cando saiu Iván, amigo do Suso que lle botara unha man coa organización:

-Xa vistes o pelacho? Dixo a rir

-Aínda non saiu.

-Resulta que o mago dixo que precisaba unha persoa... e xa saltou o voso fillo: -¡yo, yo! -¿Y tú eres una persona? -No, pero soy un niño que tiene cinco años! e saiu de axudante. Fíxolle aparecer unha laranxa! Xa veredes como vos vén cunha laranxa. Que vos conte o truco.

Nisto saiu o pelacho: -Fue genial!!!! salí de ayudante y me dio una naranja que apareció y a una mamá le metió un pañuelo pequeño por el jersey y al tirar le sacó el aguantador de tetas!

...

Hoxe pensabamos ir os catro disfrazados á rúa da Torre mais como a pelacha e máis eu andamos con farinxite, ficamos na casa e foron os dous sós coa avoa S. que se apuntou a última hora: o pelacho disfrazado de Power Ranger, o papá de mago Merlín e a voa de nena pequena con mandilón. A ver que contan á volta.

E esta ilustración está feita polo pelacho co tuxpaint, un programa que nos recomendou a tía T. e que está fenómeno. Ademais de poder debuxar con toda clase de pinceis, ten unha boa galería de imaxes de moitos temas que se poden retocar ou transformar por completo. O único problemiña con que nos encontramos foi que, se ben se poden gardar as imaxes no propio álbum do tuxpaint, despois non hai maneira de localizalas para, por exemplo, metelas nun post. Mais á tía ocorréuselle unha idea xenial: capturalas co Screenhunter e gardalas renomeadas e coa extensión que cadaquén queira.

-Ola.
-Isto vai moi atrasado hoxe.
-Para canto podo ter?
-Olla para aquí.
O aquí era unha sala duns dez metros cadrados con trece persoas a agardar a súa quenda para o xinecólogo.
-Non sei se non voltar outro día. Rosa non está?
-A ver, pasa para a outra sala; a ti, como é só para unha revisión talvez te pase rápido. Era a revisión dos corenta días?
-Noooon! dixen eu, que xa me ficaba moi lonxe o meu segundo parto, ano e medio antes. Estaba convencidísima de mudar a cita por segunda vez, polo feito de non perder un par de horas a agardar sentada. Saíra de traballar ás dúas, gastara media hora en chegar até a rúa da consulta e estacionar o carro e media hora máis en xantar, para o que escollera o restaurante chinés máis próximo, onde abondarían trinta minutos para comer tranquilamente sentada a unha mesa. Todos os meus minuciosos cálculos tíñanse cumprido e o meu reloxo interior dicíame que non podía soltar o temón do meu horario cando podía trasladar a revisión a un día en que probabelmente o meu xinecólogo non tivese de saír ás carreiras a un parto ou a outro en que non chegase tarde á consulta tras unha noite de moito traballo e pouco durmir.
Mais cando me vin sentada naquela saliña azul, á que ningunha das pacientes que agardaban en pé na sala principal accedera a moverse pensei e por que non? Realmente non me causa nin o máis mínimo trastorno agardar un par de horas. Os pelachos están cos avós, que á súa vez saben onde estou e que é sempre incerta a hora de saída desta consulta. Por que non?
Valorei entón que podía ausentarme polo tempo que me indicasen a facer recados: supermercado, parches de xeonllos para nenos destroza-chándals, curioseo variado polo centro da cidade... ou mesa de café, lectura tranquila na pda, onde sempre levo algo apetecíbel para cada momento, intentar escribir algunha cousa, o que fose... ou ficar nesta sala tan cómoda; polo menos até que lles inchasen as pernas ás pacientes de pé que non as trouxesen xa inchadas da casa e entrasen a cachón no meu refuxio. O meu refuxio! A decisión estaba tomada.
De novo asomou Hortensia á miña saliña para me preguntar se xa me atendera Rosa. Respondín negativamente mais en tales momentos iso xa non tiña a menor importancia. Estaba clarísimo que, a non ser que me excluísen da orde do día por exceso de cupo, nada me faría mudar a miña cita.
-Ola Leonor Combing!
Esa era Rosa, a que corta o bacallao na consulta dos doutores Otero.
-Como che vai?
-Ola Rosa! Moi ben. Para canto temos?
Teño que admitir que levei un bo chasco cando me dixo:
-Outra e xa vas ti
-Ah si? Dixen con sorpresa real mais tamén con decepción. Hai momentos, cando unha persoa está certa de cal vai ser a reacción dunha outra, en que tanto teñen as manifestacións das segunda. A primeira sempre tenderá a interpretalas no sentido máis convencional:
1.- Muller chega ao xinecólogo.
2.- É informada de que vai ter unha longa espera.
3.- Anúnciaselle que a espera vai ser finalmente unha mínima parte do que esperaba.
4.- SORPRESA.
Só que neste caso eu xa comezara a emborroar papel e a perspectiva de pasar as dúas horas seguintes da miña vida a escribir o que se me pasase pola cabeza tíñame absolutamente fascinada.
E agora?
Teríase referido a que había xa unha muller na consulta, outra que entraría antes de min e eu a continuación? Ou sería máis ben que a anterior a min xa estaba dentro e eu habería de entrar en poucos minutos? Que horror! Desaparecera de contado a opción café. No mellor dos casos non tería máis de vinte minutos. Podería tomar un café ao saír, xa que ía rematar tan cedo, mais xa non era a mesma cousa. É moi distinto matar un par de horas nun café que ir tomar un café antes de facer outra cousa; neste caso ir recoller os pelachos á casa dos avós e probabelmente chegar en tempo de lles dar a merenda, para a miña satisfacción e para descanso da avoa.
Café desbotado.
Non conseguía tirar da cabeza canto tempo duraría ao final a miña espera. E tanto pensar no tempo impedíame centrarme noutros asuntos e, por suposto, en escribir nada. Seguía soa na sala azul mais tanto tiña xa que entrase máis xente ou que non. Desde había uns minutos deixara de ser o meu tobo.
Que paradoxo! Desexaba tempo. Mais como non sabía canto se me concedía, devecía por esgotalo! O que no fondo me importaba era saber canto tempo tiña, aínda que non o utilizase máis que para medir canto tempo me levaba facelo pasar.
-Vamos, Leonor.

Parabéns a Berto por chuza. Paréceme unha magnífica idea.

E a respecto do 23-F, e aínda que un pouco tarde xa, lembro que eu estaba no conservatorio, nunha aburrida lección de solfexo, cando entrou un pai na procura de seu fillo por algo moi grave que pasara. Era e seque a ser o aniversario de meu irmán, que pedira como presente unha pisstola de petardos. Foi botando tiros desde a tenda de xoguetes até a casa de miña avoa, para gran susto dunha muller que nos cruzamos polo camiño e para sorpresa nosa. Ao chegarmos á casa de miña avoa, de familia de "rojos" de Ponferrada, soubemos do Golpe e da súa desesperación. Cando meu pai intentou calmala argumentando que a cousa había de quedar en nada, ela respondeu cun rotundo: -Vosotros no sabéis lo que es una guerra civil.

Antes de ir para a cama:
-Pelacho, acabaches de lavar as mans?
-Aínda están jabronadas pero es que el agua está tan fría...

Estaba eu sentada no cuarto de baño cando entrou o pelacho como tantas veces:
-¿Qué estás haciendo?
-Cambiando un tampón.
-¿Y eso qué es?
-Sangue, da regra, porque este xa estaba cheo
-Ah. Y el tampón es para no mancharte. Dixo, a repetir algo que xa sabía.
-Claro.
-¿Y por dónde te lo pones?
-Polo buratiño que temos as mulleres ao lado do de mexar.
-Nosotros no lo tenemos.
-Non.
-¿Y como se llama?
-Chámase vaxina.
-¿Es por dónde salen los niños cuando nacen?
-Claro, por onde saen cando nacen e por onde se fan.
-Ah, por donde se fan también!
-Pois é.
-Ah!

-Ola pelacho! que tal todo?

-Me fue genial! no me castigaron nada. Me salió todo genial! no me pusieron ningún castigo ni se enfadó la profe conmigo. Me porté genial! y además es verdad!

E, polo que me dixo o avó A., que traballa no mesmo cole ao que acode o pelacho, foi exactamente así.

Diálogo pelacho-papá

-Papá, conto!
-Pois conta!
-Hahahahaha! veña, papá, cuéntame el conto!
-Non podo aínda, pelacho. Non ves que estou acabando de lle dar a cea á pelacha aquí sentao?
-Hahahaha! Cual pao?

É curioso que un férvelle-férvelle como o pelacho ande sempre na procura do equilibrio e a estabilidade dos obxectos máis dispares que o rodean. Quero dicir que é habitual atopar un dinosaurio pendurado dun andel pola punta da cola nunha posición que só consegue quen a viu sen precisar de experimentos. Ou axeitar uns aros de chupetes de caramelo e uns tazos, residuos habituais no noso carro, na rella da calefacción do salpicadeiro.

Ao chegar á casa dos avós despois de saír eu do traballo:

-Ola, pelacho! Como che foi o día?

Cun ton forzadamente entusiasmado: -Me fue genial! no me castigaron nada. Me salió todo genial! no me pusieron ningún castigo ni se enfadó la profe conmigo. Me porté genial!

-Vale home! eu falaba en xeral, non só do cole...

Mais deime conta de que, se ben o ten máis que merecido por todas as falcatruadas dos últimos tempos, talvez nos estabamos pasando xa un pouco co asunto do colexio.

A pelacha xa di unha chea de cousas como pan, man, chama a canucha, chama polo nome a todos os membros da familia, pide máis bocata cando o acaba (tata) e o domingo pasado comeu o seu primeiro cocido do Entroido no meu colo, con orellas incluídas!

Hoxe, como onte, cheguei tarde á casa porque andamos con xornadas de formación na empresa. Polo menos cheguei en tempo de vervos cando xa iades para cama, arrouparvos e cantarvos unha canción antes de durmirdes. Estaba deixándolle unha bolsa de auga quente ao pelacho e falando das cousas que fariamos na fin de semana cando a pelacha fixo algo que ao pelacho nunca lle dera por facer. Como aínda non tiña a barreira posta na cama, baixou dela e apareceunos toda rufa no cuarto do pelacho a mostrar a súa satisfacción pola proeza. Custoume moito traballo reprimir as gargalladas mais conseguino a fin de que a anécdota non sentase tradición diaria. Leveite ao teu cuarto, canteiche a canción do gato e o rato que tanto che gusta e alí te deixei moi pouco convencida de que era hora de máis para durmir.

Agora os dous durmides pracidamente... ou case. O pelacho acaba de rebulir a causa de algún deses monstros cos que soña de cando en vez.

Que teñades felices soños, meus neniños.

O outro día papá contouche por primeira vez un conto ao te levar para cama. Era dunha formiguiña moi pequena que saía por primeira vez coas compañeiras de formigueiro na procura de miguiñas para encher a despensa. Entre unhas herbas atopou unha miga mais, como a formiga era tan pequena e a miga tan grande, non era quen de a levantar para levala ao formigueiro.

O papá reveloume que nesta altura se decatou de que os teus olliños estaban a piques de se poñer a chorar de pena ao que el dicía: -... e non podía, non podía, porque era moi pequeniña, moi pequeniña... E mudou de ton: - ... Pero entón apareceu unha formiga grande que axudou a pequeniña a levar a miga ao formigueiro. E todas alí dicían para o teu contento: -Que miga tan grande e tan boa! Quen a atopou? -Foi a formiguiña pequena!

Mais de súpeto aconteceu algo que aínda non sabías ou non lembrabas. E é que os contos, do mesmo modo que teñen un comezo, teñen un final. E o da formiguiña rematara xa.

Debeuche saber a moi pouco porque te puxeches a protestar con moita insistencia, até que o papá che explicou que ese conto estaba rematado pero que che había de contar moitos, moitos contos máis de alí en diante.

Teorema do pelacho

Onte día saiamos da casa ás oito e pico da mañá, como todos os días, co mesmo frío de todos estes días:
-Cuando respiramos y hace frío, echamos un aire visible.

Estabamos na casa dos avós paternos. O pelacho e o primo J. a faceren moedas de chocolate coa tía T. A avoa a recoller a cociña e a pelacha no meu colo a lamber un chupa. Entón acordou a prima P. e xa non chegaman as mans. Pedinlle á tía que ma sentase na perna que tiña libre, a ver canto aguantaba e comezou a pedirlle chupa á pelacha. A pelacha deixouna lambelo unha vez e pediu máis, e máis... Acabaron comendo o chupa entre as dúas equitativamente entre as gargalladas de todos e a impaciencia e a satisfacción da prima. Foi tan divertido que o repetiremos logo.

O pelacho, ao ver a portada da revista Historia deste mes, lembrou un conto que lle contara o papá:
-Esta es la Esfinge! Había tres hombres que querían ser reis y la Esfinge les hizo una pregunta. Acertó uno que dijo que el hombre. Porque los bebés andan a cuatro patas, los niños como yo a dos y los viejiños a tres con el bastón.

Co pelacho no carro indo para o cole:

-Los Reis no tienen xoguetes.

-Como que non? E logo, todos os que lles levan a todos os nenos?

-Non, que eles non teñen.

Xa pensei que, unha vez pasado o día, volvía coa teima de que os Reis non existen. Mais estaba claro que eu non estaba a percibir o que me quería dicir.

-Quiero decir que los Reis no pueden pedirles xoguetes a los Reis, porque son ellos mismos.

-Ah, claro. Pois tes razón que non poden... Dixen eu agardando que seguise a falar o pelacho.

-Pero podrían pedírselos a... Santa Klaus, por ejemplo.

-Esa é unha idea moi boa, pelacho. Se cadra xa o fan.

-Si. Y Santa Klaus se los podría pedir a los Reis también.

A pelacha está a pasar a súa primeira etapa do "NON". Di non a todo sistematicamente e a berros, mais especialmente cando alguén lle pide un beixo. Onte tíñaa eu no colo e pedinlle un beixiño.
-NON!
-Anda muller, dáme un beixiño, que me gustan moito.
-NON!
-Non me queres dar un beixiño pequeno?
-NON!
-Pois nada, non mo deas.
E, como dez minutos máis tarde, cando se fartou de enredar coas cousas que había sobre a mesa e fixo un aceno de querer baixar, volveu atrás e achegando a súa boca á miña meixela, dixo:
-MUA!
E baixou para o chan.

REIS PELACHA 2006 - 4

Efectivamente, a tía T. acaba de atopar os teletubbies que vos trouxeron os Reis á prima P. e a ti.

REIS PELACHO 2006 - 3

Isto é un traxe do PowerRanger vermello e un escorpión-robot similar ao teu. Foi simpático porque levabas tempo a pedirnos que che comprásemos un escorpión-robot e sempre che diciamos que non existían. Mais ben se ve que os Reis Magos todo o poden...

REIS PELACHA 2006 - 3

O teu non é de Pooh pero é semellante a este. Isto si que foi un regalo estrela este ano.

REIS PELACHO 2006 - 2

Levábala pedindo dous anos enteiros e mil veces che dixeramos que non tiñas aínda idade. Mais este ano non fomos quen de nos resistir. Falamos moito do coidado que teriamos de ter para que non te enganchases demasiado, de canto tempo sería prudente que xogases con ela. Se sería bo gardármola nós e que a pedises cando quixeses xogar... E, como tantas veces, decidimos que habería que ir vendo sobre a marcha porque contigo os cálculos costuman fallar.

Que atinados andamos. É un xoguete máis, que apañas durante uns minutos cando te lembras del e que, polo momento, non vimos necesidade de quitarche de diante.

Aos Reis da casa pedícheslles o xogo das Witch, ao tío M. o de Pokemon Esmeralda e trouxéronche os dous. Como ningún deles era para xogar na pantalla táctil, hai uns días levámoste ao videoclub do bairro para comprares un cos cartos que tiñas aforrados:

-Pero lo pido yo, eh!

-Desde logo!

-Hola, ¿Tienes el juego de Super Mario Tenis?

-Pues no. Ese no lo tenemos.

-Pues entonces dame otro cualquiera.

Finalmente, tras razoarmos contigo que habías de pensar primeiro o que querías, levaches un de Kirby. Polo momento é o teu preferido.

REIS PELACHA 2006 - 2

Talvez nuns anos nos pareza o máis normal do mundo, mais hoxe non deixa de sorprenderme poder atopar no Google un triciclo practicamente igual ao que che trouxeron os Reis este Nadal. No teu a barra con asa é dobre; no resto é similar. Até o momento non lle fixeches caso ningún. A ver se pasa este frío polar destes días e podemos saír con el á rúa dar unhas voltiñas.

Canto tempo sen escribir cousas sobre a pelacha. Claro, como me leva moito máis redactar que transcribir, a cousa vaise adiando... Está realmente simpática. Xa di un montón de palabras, comprende practicamente todo e ri todo o día. Faise entender a base de acenos moi expresivos e todo quere facer ela soa. Ao irmán tenlle a medida tomada e véndelle caros os beixos e os abrazos. É fantástico ver o pelacho explicarlle todas as cousas que el pode facer e ela non por ser aínda pequena e toda a paciencia que saca cada vez que ela lle desfai o que está a facer, que son moitas, moitísimas.

A pelacha aínda está a tomar antibióticos e outras porcarías até sábado. Pola noite e pola mañá tócalle chuchar de tres xeringas diferentes, cada cal máis noxenta, e sempre facemos bromas co mal que saben. Cada vez que toma unha medicina di -Aghhhhhhhh! escachando de risa.

Cos avós paternos:
-A ver, pelacha, di mesa.
-Esa!
-A ver, pelacha, di silla.
-Illa!
-Di auga.
-Guagua!
-Di pan.
-Hmmmmmmmmmmmmmm!
Só lle faltou dicir ico, ico!

REIS PELACHA 2006 - 1

Non atopei exactamente o mesmo modelo. O teu ten unha pantalliña na barriga e fala cando lle apretas unha man. Como o seu nome é moi parecido ao teu faiche moita graza.

REIS PELACHO 2006 -1

Creo que vos vou deixar aquí os regalos de que máis gostastes este Nadal. Para que poidades lembralos cando sexades grandes.

O pelacho con espontaneidade e en ton despreocupado:
-Mamá, cando yo sea mayor como vosotros... vosotros seréis viejos como los avós.
-Pois si, claro.
-Y cando yo sea viejo como los avós... vosotros os vais a morir... y os veré en carne y hueso. Y vuestros espíritus... los veré subir entre las nubes... porque os vais a morir, eh.
-Si, algún día. Como todo o mundo, meu neno.
-Si, como todos.

O pelacho no carro á tarde, de volta para casa:
-Cando sea grande, grande, muy grande, que ya sea un papá... voy a tener un hámster!
-E por que queres un hámster?
-Porque me gustan... las criaturas peludas.

Acabo de volver do pediatra coa pelacha e traemos boas noticias, que me convencen bastante. Parece ser que non chegou a ter neumonía en ningún momento senón só unha gran acumulación de mocos nos bronquios. E que a bronquilite vai unida inequivocamente ao virus navideño, que fai que se elternen episodios de vómitos e diarrea con infeccións das vías altas (e nos nenos con tendencias bronquilíticas, píllana certo).

O pelacho está como un fiúncho por non comer en tres días, até os ollos e os dentes se lle fan moitísimo máis grandes, case desproporcionados, nesa cariña tan esbrancuxada que leva estes días. Mesmo inquieta velo tan compracente e pacífico. A palabra é desganado, coitadiño!

O primo J. a coa súa mai mentres estaban a ver un filme de Winnie de Pooh:
-Tigger no tiene cama.
-No, duerme en un cajón de una cómoda.
-Como papá en el hospital!

Pensaba eu o 13 e creo que venres, que as calamidades, pequenas calamidades, de saúde ían xa rematando. Que equivocada estaba. Desde aquel día o pelacho efectivamente desenvolveu unha nova bronquilite da que parece que por fin vai saíndo, a pelacha retomou a a neumonía até o punto de a termos de a levar a urxencias con case corenta de febre. Desde onte a avoa S. ten tamén bronquiolite, a prima P. ten 39 de febre e aínda non se sabe en que dará. O pelacho pescou tamén o virus gastrointestinal familiar, no seu caso con vómitos, diarrea, dores abdominais e maniotas... e desde esta tarde o promo J. ten tamén febre, que se asocia a unha infección cuxa ubicación aínda descoñecemos! Isto si que é un poema!

Eu xa faltei cinco días ao traballo e papá acaba de saír dunha baixa por lumbago e dúas semanas de vacacións. Por moi comprensivo que sexa o meu xefe, que o é, non teño cara xa de pedir máis días. Así que parece que quen non vai ir traballar mañá será miña irmá ou meu cuñado, que ficará en casa cos primos. Os avós maternos virán para a nosa casa para que nós vaiamos traballar e deixaremos que a avoa S. se recupere unha miga e teña un día de descanso. Non se nos ocorre idea mellor.

Nun momento cheguei a pensar: se o eu ou o papá (a poder ser non os dous ao mesmo tempo) tamén apañase o virus tería a escusa perfecta para non ir traballar e coidar dos pelachos mais, que apostamos a que o pillamos para a fin de semana?

Venres pasado, voltando do colexio de carro a escoitarmos un CD de Radio Futura, que lle encanta:

-Mamá, que significa traidor?

-Pois un traidor é... alguén que parece ser bo e non o é tanto. Pode ser alguén que che di que vai facer algo ben e logo descobres que fixo xusto o contrario, que o fixo mal.

-Ah, como yo cuando digo que me voy a portar bien y después me porto mal!

-Hehehe! Si, ti un tanto traidor si que es pero só un pouco...

-Me voy a portar bien. Pero esta vez de verdad, eh! ¡Jajajajaja!

O outro día o pelacho chegou do cole cun pote tremendo na fronte e os dedos todos esfolados. Preguntámoslle que lle sucedera e contounos o seguinte:

-Es que iba yo corriendo con una mano llena de miñocas y la otra llena de arena para hacerles un nido a las miñocas y tropecé. Y como no quería soltar las miñocas ni la arena me caí y me hice todo esto.

-E cantas miñocas levabas, por curiosidade?

-Unas seis.

-E que che dixo a profe cando te viu?

-Que fuese a llevar las miñocas a un sitio donde pudiesen vivir.

-Choraches? (solidarizándonos co que lle debía ter doído, polo tamaño do pote)

-Sólo un poco!

-E os outros nenos tamén andan a apañar miñocas?

-No, sólo yo.

Ademais de virus variados os Reis trouxeron gran cantidade de xoguetes para os pelachos e os primos, entre eles unha xeladeira coa que, segundo se podía ler na caixa, se poden facer "helados de verdad". Hoxe estreámola na casa dos avós.

O aparello consiste nuns cilindros de aluminio que hai que encher de xeo e sal e que hai que facer xirar para que mergullen continuamente na mestura de leite, nata e, neste caso, Cola-cao, que se coloca nunhas cubetas. Como tantos outros é este un xoguete demasiado difícil de manexar para os nenos que poden estar interesados nel e demasiado feble para as mans dos adultos. E neste caso eramos miña irmá e mais eu as que o estabamos a poñer en funcionamento ante as firmes miradas do pelacho e o primo, unha vez que o pelacho xa tirara por riba da roupa o mexunxe que estaba a remexer.

Nestas andabamos cando o pelacho comezou a tusir de maneira incontrolada. A tose converteuse en arcadas e as arcadas en vómitos que lle deixaron o estómago baleiro. Entre nós botámoslle a culpa ás flemas que semellaban voltar ao seu corpiño tras só un par de semanas sen catarro mais el sacounos de dúbidas:

-No fueron las flemas. Es que metí en la boca una cucharada de sal entera y cuando quise tragarla me pasó esto.

Tras animalo con sorna a que repetise a experiencia cando gostase, miña irmá e mais eu continuamos o desafío de fabricar "helados de verdad" mais eles xa perderan todo o interese. O primo marchou sen que nos desemos conta e o pelacho díxonos desde a porta da cociña: -Ya acabáis los helados vosotras... E, como tantas veces, ficamos nós as dúas a rematar o xogo mentres eles marchaban na procura de aventuras máis excitantes.

Papá Noel tróuxolles unha bronquiolite aos pelachos que, no caso da pelacha, acabou nunha neumonía que, á súa vez, se cruzou co virus feroz de gastroenterite que recibiron os primos como presente de Nadal. Por esa razón tivémolos separados desde o 31 de decembro ao 6 de xaneiro, xa que no caso da pelacha, apañalo naquel momento implicaba termos que ingresala para administrarlle os antibióticos por vea. Isto non evitou que o acabase pillando tamén unha vez acabados os antibióticos e que a pobre aínda ande a papas de arroz e iogurtes bio. Polo momento parece que a historia remata cunha nova bronquilite de pelacho desde esta tarde. Que lle imos facer!

-¿Qué hay de cena?

-Empanada de polo e cogumelos.

-¿Y a mí me gusta?

-Non che gusta nada. Non a soportas. Dache un noxo terríbel.

-Buaaaaaaaaaaaaaaaaa, yo no quiero esa empanada, que no me gustaaaaa!!!

-Si, home si. Era broma. En realidade gústache moito, de verdade!

-Ah, ¡Qué bien!

...

-Aquí tes a túa empanada.

-Buaaaaaaaaaaaaaaaaa. Yo quería comerla en la mano, no pincharla con el tenedor.

-Tamén eu quería un neno que non protestase por todo e mira o que me tocou. E iso que o pedín ben clariño: quero un neno que non proteste, que nos faga caso, que poña o pixama cando llo dicimos, que coma a comida sen facer parvadas, que vaia facer pis sen ter que lembrármosllo, que conteste é primeira cando lle falamos, que non se enfurruñe por tonterías... e que me tocou a min? Tocáchesme ti. Xa ves. E quéixome eu? Ti ves que me queixe porque non me tocou o que quería?

-¡Jajajajajajajajaja! ¡Noooooo! ¡Jajajajajajajajajaja!

Hai poucos días o pelacho preguntoulle ao papá:
-¿Qué es la poesía?
-A poesía é falar de maneira diferente á habitual. Por exemplo, que se pode dicir de... da sombra?
-Que está callada.
-Claro, non é o habitual pero é certo. Se queres hoxe, en lugar de ler un conto antes de ires para a cama, podemos facer un poema.
-¡Vale!
O papá e o pelacho encetaron un pequeno caderno pautado de Miquelrius escribindo os seus nomes na primeira folla. O pelacho quixo por suposto poñer o seu, unha das pouquiñas palabras que xa é quen de escribir.
-Dicías que a sombra está calada. A poesía é como un espello, que nos di como somos pero está calado...
-¡¡Claro!!
-Está en silencio. Como rompemos o silencio?
-¡Con nuestros gritos!
-E, como calquera outro espello podemos, por exemplo, rompelo tamén como o silencio. Por que poderiamos romper o espello?
-¡Porque no nos gusta como somos!
O papá ía tomando notas até que o texto ficou máis ou menos así:

La sombra está callada
como el cristal que nos muestra como somos.
Rompemos el silencio del cristal con nuestros gritos
porque no nos gusta
lo que vemos en el espejo.

Ao papá e ao pelacho pareceulles que xa tiñan un poema.

O pelacho a montar unha aventura a varias voces no carro, co boneco do Home Antorcha que lle trouxeron os Reis:
-¡Tu, ven aquí que voy a acabar contigo! ¡Eres un impostor!
-Sabes o que significa impostor?
-Sí. Un impostor es uno muy malo... uno que hace cosas muy malas!

Onte lembroume a tía M. aquel día, haberá un par de anos, en que o pelacho lle pediu á avoa un euro para meter nunha desas máquinas de bolas con sorpresa que hai á entrada dos supermercados. A avoa díxolle que non tiña ningunha moeda que servise para a máquina e entón o pelacho achegouse a unha muller romena que pedía esmola a escasos metros coa man estendida e cuberta de moedas . Chegados a este punto, o que o pelacho lle dixo a esa muller é facilmente imaxinábel: -Me das una una moneda para comprar una bola? Non sabemos se ela comprendeu unha a unha as palabras do pelacho mais si o que lle estaba a demandar. E non fixo ningún esforzo para evitar que un amplo sorriso saíse da súa face.

Hai semanas que non redacto anotacións. Simplemente pego fotografías que, tan presentes hoxe, sei que logo esquecerei se non as fixo nun acto de maxia que aínda me sorprende.
Nos primeiros posts falaba máis de min que de vós. Trataba de comprenderme máis que de entendervos. Neste momento sodes vós, agora durmidos, quen facedes que este blog camiñe.

A tía T. a escribir a carta para os Reis co pelacho:
-A ver, pelacho, empezamos la carta: Queridos Reyes Magos: me llamo Pelacho y soy un niño...
-Muy travieso.
-Bueno, hombre, un poco travieso, pero eres un niño bueno.
-Soy muy travieso. Pon que soy muy travieso.
-Pero es que eso no lo vamos a poner, en la carta para los Reyes...
-Síííí, tienes que ponerlo. Hay que poner toda la verdad. Si no, ¡no me van a traer nada!