-El opio... porque yo sé lo que es el opio...
-E que dis que é o opio? Dixen eu con asombro.
-El opio... se fuma. Y los que lo fuman ya no quieren hacer otra cosa que seguir fumando.
Encántanlle os tebeos de Tintin. A noite anterior estivéralle a ler o papá un bo pedazo do Loto Azul.

A tía do pelacho dille ao seu fillo J. ao baixaren do coche ante a porta da casa:
-J., ¿echamos una carrera hasta el portal?
-¿Hasta el portal de Belén? Dixo J. todo emocionado.
-No, hombre, no. Hasta el portal de nuestra casa.

A avoa dos pelachos co primo J. de 3 anos:
-A ver, escribimos la carta para los Reyes: Queridos Reyes Magos...
-¿Cómo se llaman?
-Melchor, Gaspar y Baltasar. Queridos...
-¿Y lo apellido?
-(En toda mi vida de maestra ningún niño me hizo nunca semejante pregunta. ¿Y qué le digo yo?) Hmmmm... Magos de Oriente!

-Mamá, los Reis Magos nacieron para hacer regalos.
-E ti? Para que naciches ti?
-Yo? Para recibir regalos... Y... los Reis Magos... se van a hacer viejos?
-Xa o son.
-Pero... se pueden morir?
-Brrrrr... (decido rápido se dicir si ou dicir non) Non, non van morrer, porque teñen que seguir levando regalos a todos os nenos.-¿Y... si viene una espada que le corta la cabeza a uno de ellos... luego se le vuelve a colocar sola?

Isto lémbrame a aquel día que nos preguntou: -¿Y si yo me muero sale otro igual?

-Mira, pelacho, cantas gaivotas!
-sííí... aquella abandonó el vuelo.
-Que significa "abandonó el vuelo"?
-Significa... que se separó del grupo... también se puede decir que perdió el rumbo. Sí, también se puede decir.

O ano pasado o pelacho andaba obsesionado coa existencia de Supermán, Batman, os vampiros e os monstros en xeral. Nós diciámoslle que eses seres só existían nos contos. Chegadas estas datas atopámolo un día a falar só, dicindo: -Claro, los Reyes Magos no existen, claro...
O Nadal pasou, pasaron os Reis pola casa e o asunto esqueceuse. Mais hoxe un amigo noso preguntoulle se xa escribira a carta para os Reis. -Bueno... la carta es para unos que se visten de Reis Magos... E así andamos.

-Pelacha, que queres cear? Bibe ou croquetas?
-He-he
-Queres un bibe?
-No-no!
-Queres croquetas?
-Chachi!

-Mamá, que significa azul?

Os pelachos no carro, de camiño a Carrefour:
-A ver, pelacha, di tiburón.
-No-no, no-no.
-Anda, di tiburón.
-No-no, no-no.
-Anda, pelacha. TI-BU-RÓN!
-Lla-lla!
-Muy bien, pelacha! Lo has dicho muy bien!

-Serguei ya tiene seis años.
-Non, ten cinco, coma ti.
-No. Tiene seis, que lo dice.
-Non ves que se tivese seis non podería ir na túa clase?
-Pois ten seis!
-A ver, a quen lle cres máis, a Serguei ou a nós?
-Hmmmm... Cuando hacemos misiones, a Serguei. En las cosas más importantes a vós!

Vou falar coa profe do pelacho. Dime que meu fillo é tan listo como lacazán. Con todo, mellorou moito desde o ano pasado nos aspectos que peor leveba: debuxar e colorir.
-Xa ves que debuxos me fai. Só monstros, e eu dígolle: pero isto é unha trapallada. -É que os monstros son así. -E non o saco dos monstros.
A profe contoume que non hai quen o manteña sentado e eu cóntolle que tamén eu era así, e que até que me chegou o momento de madurar non fun quen de me centrar no que me desgustaba, o cal non quita para non sexamos conscientes de que hai que axudalo a asentar día a día.
Dixo que moitas veces ten de virar a cabeza para que non a vexa rir das súa ocorrencias e aí é cando me dou conta de que lle ten pillada a agulla de marear. Polo que, indirectamente, a informo de que nós sempre cumprimos os castigos que lle anunciamos porque se finximos esquecelos, fará unha máis gorda en canto se lle pase pola cabeza. Tamén lle digo que até hai pouco non podía evitar darse o gustazo de recriminarnos con sorna que nos tiñamos esquecido, mais agora xa ten a picardía de non dicir nada porque descubriu que lle compensa conterse; porque a alegría da chulería é a antesala da penitencia :-)
A profe sorrí de medio lado e fai unha declaración de intencións: -Agradézoche moito o que me dis. Non lle porei castigos que non estea disposta a cumprir.
Polo demais coméntame que o pelacho ten un vocabulario e unha expresión excepcionais e que lle encantan as actividades de lectura, lóxica e cálculo, ademais da xinasia, claro. Que non precisa razoalas, veas directamente. É por iso que lle amola tanto a súa falta de madurez en cuestións disciplinares e de traballo rutineiro. Non entende que lle custe tan pouco o difícil e tanto o fácil. Mais o difícil e o fácil non son categorías obxectivas.

Conversa do primo do pelacho con súa mai:
-El lunes pondremos el árbol de Navidad, el Portal de Belén...
-¿Qué es el Portal de Belén?
-Es un establo donde nació el Niño Jesús.
-¿Y quién es el Niño Jesús?
-Pueeees... Jesusito...
-¿de mi vida?
-Eeeese mismo!
-Aaah!
e mudaron de tema

-Gracias por peinarme, mamá.
-De nada, home.
-Para ti... lenguas de sabores!
-E iso que é?
-Son... una variedad! Puedo encender la tele?

E de novo hoxe:
-... y te hago un ataque de cola férrea!
-E sabes o que significa férreo?
-Significa que es de ferro. ¿Ves como lo recuerdo perfectamente?

-Mamá, ¿sabes cuál es el Pokemon más poderoso?
-Non, cal é?
-Es este, porque tiene cola férrea.
-E ti sabes o que significa férreo?
-Claro. Significa que lanza un rayo azul.

-Mamá, existen los canarios?
-Claro.
-¿Y tienen la cabeza tan grande como Piolín?
-Nooooooooooooooon, fillo, non.

A pelacha ten gana de falar. Nestes últimos catro ou cinco días comezou a repetir as cousas que lle dicimos e a que lle propomos que repita. Chama Caqué ao pelacho, aela á avoa materna, Go ao tío Diego, ta á avoa paterna, Teté á tía Teresa, di xatá por xa está, bapa por guapa, aba por auga e teta á canucha para que estea quieta. Do nada ao todo en cero segundos!

Tras moito desenguedellar soubemos onte que o pelacho fora castigado por trabar a Dani nun brazo, quen á súa vez trabara a Brais nunha fazula, cando xogaban ao xogo de todos os días no recreo: S., o xefe da banda, escolle cada día quen vai formar comando con el, elixen unha vítima e perséguena até que a pillan e bótanse todos enriba dela. Mais onte a cousa chegou a maiores e a profe acabou repartindo castigos. Ao pelacho correspondéronlle dous días sen recreo.

Anda moi alterado, como se todo lle dese igual, como se xa estivese catalogado como gamberro e xa non tivese nada que perder. Obviamente ante el apoiamos todo o que di a profe mais non nos entra na cabeza como un grupo de cativos de cinco anos pode xogar á caza humana no recreo día tras día. O próximo luns irei falar coa profe, escoitareina e por primeira vez en dous anos e pico creo que lle vou dicir polo menos parte do que penso. Somos perfectamente conscientes de que o pelacho anda sempre a forzar os límites, de que por sistema pon atrancos para non facer aquelas cousas de que non gosta e de que precisa a nosa axuda para madurar en todos os aspectos da vida e neste en particular, mais tamén creo que, do mesmo modo que se ensina os nenos a ler, a escribir ou a falar e comunicarse, tamén é preciso ensinalos a xogar e é algo que non se está a facer en moitos colexios.

O regreso ao cole do pelacho está a dar nuns días unha miga revirados. Anda a recibir castigos seguido, mais disto quero reflectir con tranquilidade nun momento en que non estea a dez minutos de me meter na cama. O que quería lembrar agora é que hoxe, cando voltamos para casa desde o parque, e el facíase o xordo a cada cousa que lle diciamos, decidimos sentalo a "pensar" quince minutos. Os cinco primeiros por andar a apañar obxectos de vidro nunha tenda a pesar dos nosos reiterados avisos, os cinco segundos por dicir que lle parecían moi ben os primeiros cinco. E os terceiros por soltarse de nós ao cruzarmos a rúa:
-Ben, pelacho, xa sabes o que che toca agora, non? deixamos os (sic.) rollos.
-Iso, iso, cerramos os ollos! Respondeu.
-Nada de cerrarmos os ollos, digo que xa sabes onde tes que ir, non? Dixen eu contendo as ganas de rir a cachón.

PRIMEIRO DIÁLOGO COA PELACHA

Seu irmán ensinouna, como non, a dicir caca. Hoxe no carro tivemos o que se pode chamar o noso primeiro diálogo.
Con mimo: -Mamá.
-Ai, como gosto de que me chames mamá.
-Mamá!
-Gosto un montón de que me digas mamá.
-Caca!
-Como que caca?
-Mamá caca!
-Como que mamá caca? Oh, caca non, pelacha. Eu non son caca.
-Mamá caca no!
Primeira frase de tres palabras.

O pelacho leva unha semana na casa con antibióticos. Xa lle fai moita falta troulear na rúa pero por outro lado está moito máis sosegado cando non vai ao colexio. Non son desas nais que andan a protestar seguido nos colexios dos fillos, de feito nunca o fixen, mais tamén é verdade que non gosto de que pasen horas e horas a colorear sen medida nin que o xogo principal do recreo sexa a loita en hordas. Que lle imos facer!
Tampouco gosto de que lles poñan castigos que logo non se cumpren, nin que os leven á aula de relixión cando non hai profe libre que fique con eles, nin que nas reunións de pais/nais a mestra fale de nenos e pais/nais que non están presentes, por poñer algúns exemplos. Mais, como dicía, non protestei nunca. Talvez debería telo feito pero eu sentinme marcada durante toda a primaria porque miña nai era mestra no meu colexio e meu pai o director, e sei o que é non gozar de anonimato.

LA TELEVISIÓN ES NUTRITIVA

Pola rúa de Chile. Pasa un camión do Corte Inglés e di o pelacho:
-El Corte Inglés: Festival de complementos! Como quen cae na conta de algo que tiña esquecido.

É case a hora da cea, o papá está nunha xuntanza de veciños cun construtor para ver se se chega a acordo para derrubar e construír de novo o edificio onde vivimos e os adxacentes. A pelacha sinala o berce de viaxe que utilizamos para deixala en momentos puntuais en que non podemos atendela, como cando chaman á porta ou cando estamos na ducha.
-Queres ir para o parque? (con sorna porque sei que normalmente non gosta).
-aha! e de seguido sinalou a tele.
-Ah, queres ver os Teletubbies como pola mañá...
-AHÁ
Pois quería!

Caemos na conta de que aínda non comentaramos co pelacho que as nosas amigas M e D casaban, supoño que porque falamos con frecuencia da voda e porque os pelachos non van vir connosco esta vez.
-Non sei se te diches conta de que ultimamente falamos moitas veces da voda de M e D.
-ahá
-pois é que dentro de 3 semanas casan.
-¿Cuánto es 3 semanas?
-21 días.
-21 días! Dixo con asombro. E por que casan?
-Pois porque están namoradas e queren facer unha festa cos amigos.
-Yo quiero ir!
-Ti esta vez ficarás cos avós porque é unha festa en que hai que estar sentado á mesa desde a hora de comer até a noite...
-Ah, vale. Pero me quedo a dormir también, eh!
-Por suposto!
-Y por que está enamorada M de D? Preguntou con expresiçón de non comprender?
-Unha muller pode namorarse dun home. De quen estou eu namorada?
-De papá!
-Un home pode namorarse dunha muller. De quen está namorado papá?
-De ti!
-E unha muller tamén pode namorarse doutra muller e un home doutro home, e poden casar se queren.
E entón veu a gran pregunta:
-E se un home se namora dunha muller e tamén dun home poden casar os tres?
-Pois non, polo momento non.
-Por que?
-Pois porque aínda non hai moita xente que o queira facer, supoño...
-Por que?, preguntou con moita sorpresa.

-Imaxino que porque é mais complicado organizarse entre tres que entre dous.

Pero pola cara que me puxo creo que non entendía que era o que tiña a ver o amor coa organización.

BREVES

1.- M. e D. casan (a unha coa outra) o cinco de decembro. Deciden facer separación de bens e procuran notario nas Páxinas Amarelas. Como non teñen referencias de ningún escollen a única muller que aparece na listaxe. Resulta ser seca e opusina. Non podo evitar rir.

2.- Irene, a filla de Alicia e Aure, nacida hai case dous meses con outros dous meses de adianto e un quiliño de peso, xa está na súa primeira casa cos seus papás. Alégrome infinito polos tres.

3.- Mércores operaron a Sonia dun tumor nun peito. Perece que todo saiu tan ben como se esperaba. Só fica agardar os resultados da última proba. Serán óptimos. Estou certa.

4.- Tras meses de pensar que o meu posto de traballo tiña os días contados, comunícannos a noticia de que a empresa ten un novo plan de viabilidade que "asegura" a súa pervivencia até 2011. Por unha banda fico máis tranquila, por outra máis atada. Eu que xa andaba a deixar a miña imaxinación á solta... a pensar en todas as grandes aventuras laborais que sería quen de emprender, para perplexidade do papá... xa veremos. Sempre pensei que nunca me sentiría atada a un posto de traballo, nin aínda que fose de funcionaria, así que moito menos a un na empresa privada.

Este punto xa está a deixar de ser breve mais... non sei... a idea dunha escola de escritura, talvez para nenos e nenas, cada vez me ronda a cabeza con máis frecuencia.

Onte andabamos de compras e recados varios pola rúa. Eu precisaba xerseis, fomos informarnos a un xinasio do barrio para que o pelacho comece aulas de xudo (así asegurámoslle desfogue físico un par de veces por semana independentemente de que chova ou trone) e el non paraba de rañar a cabeza, mais como é algo que lle acontece con frecuencia cando súa, non reparamos en que a causa da picazón podía ser outra até que comezou a contarnos que estiveran falando dos piollos no cole. Pois has ter piollos, meu fillo. –E que son os piollos? –pois son uns bichiños que van ás cabezas da xente e se alimentan do sanque que chuchan cando te pican. –E son máis grandes ou máis pequenos que os xermes? –Máis grandes. Os xermes son seres microscópicos, que só se ven co microscopio, de tan pequenos que son. –Ah, teño piollos! E desde ese momento dedicouse a contarlles a todas as persoas con que se cruzaba que tiña piollos: -Teño piollos! dicía todo orgulloso. –Os meus piollos. –Teremos que ir mercar matapiollos á farmacia. E alí fomos. O pelacho dixo que quería pedilo el. –Quiero matapiollos. A rapaza da farmacia ollou para min e preguntoume se queriamos champú ou loción. –Se o champú é igual de efectivo que a loción, levaremos o champú, dixen eu. Entón o pelacho comezou a chorimicar e a dicir: -Eu non quero champú, eu quero matapiollos! –Pero neniño, que pansabas ti que era o matapiollos, unha pistola? estamos a falar dun champú que mata os piollos! E xa ficou convencido.
Hoxe contoume a tía T. que onte a estiveches interrogando sobre os xermes, que non sei onde terás escoitado falar deles pero parece que son algo de gran interese para ti estes días. Díxome que en nada se viu falándoche de xermes patóxenos e xermes inocuos e que se lle facía raro ter esa conversa cun neno de cinco anos mais que eran tales o teu interese e a túa atención, que lle soou perfectamente natural. Por certo, papá tamén pescou os piollos e tamén houbo de botar o famoso champú. A verdade é que levaba un par de días a se queixar de que lle picaba moito a cabeza e eu non facía máis que dicirlle que había de ser polo nerviosismo destes últimos días tan complicados no traballo, polos cambios de turno e esas cousas.
A pelacha estreou esta mañá a súa primeira minisaia (de pana azul clariño con xersei de colo de cisne e leotardos a listas a xogo). Que contenta se puxo cando se viu así vestida! Que presumidiña é! cada vez estou máis certa de que non ha pasar moito tempo até que nos pida que lle furemos as orellas para poder levar pendentes. Tempo ao tempo.
Pola tarde fomos ao médico. Resultado: pelacha con catarro nasal forte e pelacho con pequena insuficiencia respiratoria provocada polos mocos e unha forte tos. Comezamos coa primeira quenda de inhaladores do curso 2005/2006.

A pelacha acordou varias veces esta noite chorando desconsoladamente. Tiramos a conclusión de qur fora polo ruído dos camións do lixo e os que baleiran o vidro para reciclar ás cinco da mañá (que ecolóxico!) que pasan por baixo das nosas xanelas de vidro como o papel de fumar. Hoxe de mañá, cando a fun vestir díxenlle: ...e esta noite choraches moito... –ha!, respondeu ela, que é como di que si. –Choraches moitas veces... –ha!, volveu dicir. –e por que chorabas, neniña? Entón, sinalando a xanela coa man indicando movemento de ir e vir dixo: -ah, ah, ah! –Pasaban os carros? os camións? e ela respondeu: -ha!, satisfeita porque a tivese comrendido. É incríbel como se pode comunicar cunha persoíña de dezasete meses.
Por outro lado o pelacho preguntoume onte no carro sen vir a conto: -Mamá, que é a alma? Eu fiquei seca coa pregunta e díxenlle –Onde escoitaches ti falar da alma? para saber o tipo de resposta que debía darlle. –Nunha carta de Duel Masters, que ten o poder de roubar almas. A verdade é que xa pensei que o volveran meter na aula de relixión no colexio mais parece que por esta vez non fora así e comecei a elaborar sobre a marcha unha resposta minimamente aceptábel para el: -Pois mira, en primeiro lugar hai xente que cre que a alma é algo que non existe e hai outra que si. É algo que non se pode ver nin tocar, por iso hai xente que non cre que exista, mais a xente que cre que existe di que é unha parte das persoas que é a que fai que sintamos amor polos mais, que teñamos vontade de facer as cousas ben (non lle dixen por sermos bons porque o de ser bon ou mao, aínda que nós sempre evitamos dicirllo é algo que lle está a traer bastante complicación) e que desexemos que os mais sexan felices. –Ah, está ben. E con iso ficou satisfeito por esta vez.

Son moi feliz. Por suposto que mudaría determinadas cousas da miña vida, todas externas ou circunstanciais, mais creo que son moi feliz porque costumo andar todos os días moi contenta, incluso cando vos vou recoller ás carreiras á saída do traballo, porque cada minuto máis que consigo pasar convosco é o mellor presente do día. Teño a sensación de estar a vivir a vida que escollín, no importante, claro, de non estar presionada por cargas de que outros falan. O papá di que somos medio hippies e nos conformamos con pouco e que por iso hai xente que pensa que todo nos vén dado, que estamos na verza, que vivimos na inopia, onde for que estiver; que moita xente non viviría nunha casa como a nosa, aínda que non tivesen que pagar por ela, non pasarían por non facer grandes viaxes, aínda deixando os pelachos cos avós, anteporían un bon coche a moitas cousas que para nós están antes, ou non renunciarían as súas “liberdades” fosen estas o que foren.

Creo que acabamos de saír duns cantos días, polo menos dez, de pouco obedecer e moito desacougo por parte do pelacho que parece que xa van ficando atrás. Coincidiron cun momento de bastante complicación laboral tanto para o papá como para min e, así como a pelacha semellou non reparar, o pelacho mostrouse vivamente revirado. Agora que voltamos á calma nese sentido o pelacho voltou tamén ao rego.
Sábado fomos coñecer a nova casa de Loli e Eduardo, uns amigos que non vemos con moita frecuencia mais que queremos e nos queren de corazón; son desta xente que debe estar sempre ocupada en desexar o ben para os mais. Foi mágoa que chovese toda a tarde e non poidésemos dar nin un pequeno paseo por tan belo lugar mais houbo partida dun xogo de mesa moi entretido, conversa entrecortada para nos poñer ao día e suculenta merenda que nos tiñan preparada. O pelacho marchou cunha castaña, ten o costume de querer levar algo de todas as partes onde vai, e ao chegarmos a casa reparamos que arramplara cun pano bordado, seguramente da paneira, para que a castaña non lle queimase as mans. Ao día seguinte falamos por teléfono e non o botaran en falta. Xa temos escusa vara o próximo encontro… como se fixese falta.
Á noite viñeron pola casa Óscar e Suso e como sempre o sono nos pillou por sorpresa antes de que chegásemos a falar unha mínima parte de todo o que teriamos gostado. Agora que non facemos saídas nocturnas, é unha delicia recibir as visitas dos amigos, que veñen sempre cargados de ar fresco que deixar na nosa casa.
Domingo convidamos os avós maternos a xantar na nosa casa aproveitando que o resto da familia andaba de viaxe. Con catro pelachos que xuntamos entre nos e a miña irmá xa non é posible xuntarnos todos na nosa casa, non dan os metros nin os asentos.
E martes, día da Constiyución, convidounos miña irmá a xantar no Asador polo seu aniversario.

Cantos días sen escribir nada, como se nada tivese acontecido. A última cousa de que vexo que falo é a primeira excursión do pelacho co cole. Pois ben, foi ver unha obra de teatro dunha compañía italiana sobre as estacións do ano e gostou moito, moito. Tan inquieto que é en xeral e como desfruta de calquera tipo de espectáculo que se lle poña diante dos ollos! Lembro unha vez, tería el tres anos, que houbo unha representación ao ar libre na explanada do Corte Inglés dunha adaptación do Lazarillo de Tormes. Pensamos que cansaría aos cinco minutos mais viuna toda sen buchicar. Tamén gosta moito das palabras, advirte sempre a rima casual nunha conversa calquera e xoga a rimar. Tamén escolle sempre con coidado as palabras entre todas as que a súa cabeciña almacena ben ordenadas. Así, non resulta estraño escoitalo dicir que o seu papá lle “eliminou” as burbullas da Fanta para que non lle piquen ou que unha caixa “contén” a saber que cousas…

Mañá o pelacho fai a primeira saída do curso coa súa clase, van ver unha obra de teatro ao Fórum. Para poder prender a identificación no mandilón Balbina pediulles que levasen un imperdíbel de seguranza, deses que usaban nosas nais para prendernos o chupete e fómolo comprar. Tivemos que levar un paquete de seis, dous brancos, dous rosas e dous azuis e nun momento pregunteille ao pelacho cal prefería. Levarei un ros, dixo e por un momento pensei que talvez se meterían con el no cole e que facilmente podería convencelo para levar o branco mais decidín non facelo, porque se tiña decidido que o rosa era o seu preferido non podía estragar eu o seu criterio, como non o tiñamos feito até agora. É fantástico.

A pelacha pásao bomba rexeitando o irmán cando quere achuchala de máis. Descobreu que pode facer del un pandeiro e que é un terreo en que se desenvolven de igual a igual. O que tal se aprende dos irmáns maiores.

Mañá irei á reunión coa profe do pelacho. Teño unha curiosidade tremenda por ver que me conta mais dáme a impresión de que me vai dicir que madurou nalgúns aspectos, que se ve máis asentado pero que segue a ser moi impulsivo e bule-bule e que se el quixese podería facelo todo moito mellor. Moito me soa esa historia e sei que non é ben así.

Pola tarde chovía a todo chover cando voltamos para a nosa casa desde a dos avós da Coruña. Deille ao pelacho a posibilidade de botar media horiña na Play explicándolle que hoxe non podería xogar co papá porque mañá é día de cole e xogaríamos a algo todos xuntos. Pues no juego, que me aburro, dixo e pensou que facer unha manualidade era unha alternativa mellor. Puxemos a pelacha uns minutiños no parque mentres escolliamos os materiais necesarios. Ela devecía por agarrar todas aquelas peciñas de mil cores con que o pelacho había de facer un letreiro co seu nome para a porta do cuarto. Mans á obra e a pelacha fóra do parque a intentar por todos os medios apañar as pezas do "art atack" do pelacho e eu non paraba de dicir cousas do estilo de pero pelacha, que ti non podes andar co pegamento, que non tes cinco anos como o pelacho, pero que non podes collerlle as pezas, que temos que deixalo traballar tranquilo... e o pelacho poñía cara de satisfacción de ver a súa obra tan considerada.

Despois chegou o papá e seguimos a xogar os catro e a bailar ao son dos Red Hot Chilli Peppers, que son dos grupos favoritos do pelacho xunto con Pearl Jam, os Kinks, Will Smith e Marilyn Manson.

Este venres será a xuntanza de mais e pais no cole. Irei eu soa porque o papá non sae de traballar a tempo. O pelacho dime que ben seguro Balbina me mostrará as súas fichas e que as hai ben feitas e mal feitas. Preguntámoslle como pode ser iso se nos estivo dicindo día a día que as facía sempre con moito coidado e repite que hai de todo. Entón dicímoslle que aínda está en tempo de facer ben curiosiñas as de tres días seguidos até venres e pregunta se o castigaremos se non o fai. Dicímoslle que non é cuestión de castigo mais que se non fai ben o traballo é probábel que Balbina nos suxira que debe practicar na casa até que lle saian as cousas ben e que será o que terá que facer todos os días ao chegar, até que se vaia vendo a melloría. Vounas facer xenial, xa veredes! Foi a súa resposta e cambiamos de tema...

A pelacha xa di o seu nome cando lle preguntamos como se chama a nena, chama por papá cando non está, di caca e avisa cando a fai e segue a dicir un escueto e amábel non cada vez que lle propomos algo que non lle apetece, como mudar o pañal ou ir durmir.

Non quería deixar de lembrar que o pelacho xa tivo a súa segunda sesión de patinaxe e foille notabelmente mellor que na primeira. Nesta ocasión tamén o papá levou os seus patíns e patinaron os dous. Xa se mantén moito máis tempo sen visitar o chan e comeza a manexar a inercia e o contrapeso. Está encantado! Ao marchar volveu dicir iso de que xa "case" sabe patinar e, como viu tanto progreso do primeiro ao segundo día, está desexando experimentar de novo para ver con que nova agradábel sorpresa se encontra. Eu non me animei desta volta porque, aparte de que alguén tiña que ter conta da pelacha, que non está disposta a pasar o tempo na súa cadeira ollando para os mais, aínda teño demasiado viva a lembranza do último ataque de lumbago, hai escasamente un par de meses, e non está o forno para bolos.

Nestas últimas semanas avós e tíos non paran de dicirnos o que asentou o pelacho ultimamente, tras un verán pródigo, digamos, en traballo corpoa corpo, de moito polir e suavizar. Contan, e nós estamos de acordo, en que se lle nota que non hai que dicirlle as cousas vinte veces nin andar con chantaxes nin ameazas, que eu andaba xa até a moña das oracións condicionais... e todo voltará, ben certo, mais polo momento, desfrutamos todos desta etapa certamente harmónica.

Onte lembreille que este venres terá a festa de aniversario de Alexia e sorriu con moita ternura. Gostas de Alexia?, pregunteille. Si, pero ela está namorada de Marcos pero di que non pode ser porque Marcos é moi traste. E gostas de alguén máis? volvín preguntar. De Ana Álvarez pero non me fai caso porque está namorada de Serguei e ademais porque son traste. Eu lembro que sempre gostaba dos trastes da miña clase, dos que tiñan pinta de teren vivido mil aventuras que au aínda non podía nin imaxinar, pero vese que, como na Carapuchiña vermella, moito cambiou o conto.

Os pelachos estaban hoxe moi cansos e foron para a cama cedo. A pelacha non durmiu máis que media hora de sesta en todo o día. Hoxe saín de traballar ás tres, como todos os días de aquí a finais de ano, pasei pola casa recoller a cadela e chamei a minha sogra para saber se xa acordara da sesta: -non está a durmir, non. Non durmiu aínda. Está a quitar os calcetíns e a facer festa na cama porque quedou durmida pola mañá cando fomos ao súper e agora xa non ten sono. Entón funa recoller directamente antes de ir xantar a casa de meus pais, onde hoxe quedaba o pelacho. Os martes e xoves están os dous na casa dos avós paternos e xa os vexo xuntos cando chego. Venres están os dous na casa de meus pais e tamén os recollo xuntiños pero luns e mércores están cada un nunha casa e fáiseme moi raro telos separados até as seis da tarde polo menos, así que intentarei sempre recoller a pelacha antes de ir á outra casa.

Esta fin de semana ficamos a durmir na aldea de sábado para domingo. O tempo acompañounos porque practicamente non choveu e poidemos dar uns paseíños, xogar nas rándeas do campo da festa e ver as competicións de cabalos e cans na feira de turismo no recinto ferial de Silleda.

O pelacho non ten aínda moi claro o seu parentesco coa avoa de seu pai e insiste en chamala tía Obdulia cando anda atrás dela para que lle dea millo para botarlle ás galiñas ou para iren apañar os ovos varias veces ao día, por moito que ela lle explica que non poñen tantos como para andar todo o día a esculcar todos os recantos e esconderixos que artellan.

Como sempre ceamos ovos fritos con patacas e chourizos da casa con ese fantástico viño branco que lles saiu este ano. Chegamos cun gran bolo de nata para a sobremesa, que se xuntou ao de castañas e ao de couchos que xa fixeran a avoa a a bisavoa respectivamente. Couchos é como chaman as noces na zona de silleda, palabra que eu non escoitara antes na vida, como tampouco escoitara o verbo anegarse (que unha amiga de Lalín me di que debe ser variante do anicarse que din na súa terra) co significado de abaixarse, ou o substantivo chisgo (a tía Esperanza contaba un día de un que morrera calcinado na súa casa e quedara como un chisgo, tan pequeno que seguro que lle chegaría cun caixón de neno para o enterro, mais que o meteran nun grande igual).

A nós sentounos moi ben a escapada tamén, valeunos para desconectar dos cerellos laborais, que nestes días andan a comernos boa parte das enerxías; mais creo que algo imos aprendendo porque, se ben noutras ocasións temos notado, especialmente no pelacho, que se rebelaba a vernos falar de cousas que nada tiñan a ver con el, mostrándose tan rabudo como podía, nesta ocasión non batallou nada connosco.

Máis unha semana. Desde que comezou o curso o pelacho dinos todos os día que se está a portar moi ben, que Balbina non o castiga nada e que fai as fichas con coidado e sen andar ás carreiras. Oxalá sexa así. A verdade é que aínda falta a primeira mañá que non queira ir ao cole ou que pregunte por que ten que ir, como facía sistematicamente o curso pasado, sobre todo cara ao final, todo hai que dicilo. Esta fin de semana fixemos moitas cousas: construímos unha máscara, partidiña de PS2, peli de Lilo & Stitch, galletas de mel e hoxe patinou por primeira vez. Hai polo menos dez meses que mercaramos uns patíns, mais tras a primeira desilusión ao comprobar que non bastaba calzalos nos pés, senón que era preciso aprender, non os quixo volver baixar máis. Hoxe estaba na pista unha nena chamada Alba, de cinco anos e medio, que patinaba sen parar. O Pelacho preguntoulle canto tempo levaba practicando e ela díxolle que era o seu segundo día. As expectativas dun proceso de aprendizaxe breve foron máis que suficientes para que lle apetecese experimentar de novo. Marchei a casa a trocar o patinete polos patíns e comezou o espectáculo: caeu máis de vinte veces. As primeiras non foi quen de levantarse sen axuda mais logo aprendeu. Alba empeñábase en darlle os valiosos consellos que tan ben lle serviran a ela para manter o equilibrio mais o pelacho non quería axuda de ninguén. Seguiu caendo e caendo e levantándose e levantándose polo espazo dun par de horas; durante este tempo repetía unha e outra vez que xa sabía patinar, o que era motivo de hilaridade entre todos os cativos e adultos alí presentes. Mais cando xa voltabamos para casa dixo: -bien. Ya casi sé patinar. Animámolo dicíndolle que o próximo día notaría os progresos e que as caídas constantes ficarían atrás en moi pouco tempo.

Agora o pelacho está a durmir e rebole a cada tanto. É mo ihabitual que lle aconteza isto nos días de moitas emocións e hoxe ben certo foi un destes.

Mentres andabamos pola praza fixo, eu diría, quilómetros. Cada día camiña máis segura e afástase un bocadiño máis de nós. Xa sabe dicir non e é moi engrazado preguntarlle se quere facer cousas de que non gosta porque, lonxe de montar unha perrencha, di non con suavidade e nega poderosamente coa cabeza. Cando está de pé, sen apoio, semella a piques de caer, pola rotundidade que imprime ao movemento da súa cabeciña.

Hoxe pola mañá estaba o pelacho a ver debuxos animados e, na pausa dos anuncios, a pelacha comezou a sinalar a tele case con saloucos nos anuncios de Barbies, princesas Disney e outros xoguetes semellantes. Era como se me dixese: -estas, son estas, as cousas de que eu gosto. O que nos espera! moito me dá que en nada vai querer comezar a poñer todos os lazos, puntillas e demais ornamentos que nós non lle puxemos nos seus dezaseis meses de vida e, se cadra, aí polos cinco anos hanos pedir que a levemos furar as orellas para poder levar pendentes. Tempo ao tempo.

Hoxe tivemos a festa de aniversario do pelacho. Entre todo o debate en torno á celebración de aniversarios infantís en locais/empresas dedicadas a este tipo de actividades, chega un momento en que os pelachos son convidados ás festas dos amigos e, ou ben decides que non vai asistir a ningunha porque el ou ela non vai facer nada semellante, ou vai ás dos amigos e organizas un evento similar para a data do seu aniversario, e hai que dicir que o pasan a tope. Na festa o noso pelacho xuntáronse uns quince nenos e nenas; algo así como dez amigos e amigas da clase e os primos. Pasárono en grande, incluso os primos pequenos e a nosa pelacha, que devecía por entrar a cada momento para atrincherarse na casiña en miniatura ou brincar na cama elástica. Martín abriu a cabeza dunha caída a última hora pero ao final non foi máis que unha pequena mais escandalosa feridiña.

A pelacha desfrutou tanto como o irmán e tivo un detalle que me deixou realmente abraiada: Cando chegou Vera, a nai dun dos amigos do pelacho, foi "falar" con ela. Sinaloume a min ollando para ela e eu dixen, si, nena, son mamá; e a continuación sinalouse a si mesma tocando coas súas dúas manciñas o peito e asentindo coa cabeza. Estaba a explicarlle que eu era a súa mamá. Polo momento non ten moita vontade de falar, nin nos chama mamá nin papá, aínda que sabe pronunciar ambas as dúas palabras, nin accede a repetir nada do que normalmente lle dicimos. Só di non cando o precisa, sistematicamente cando lle preguntamos se fixo caca, se quere que a sentemos na cadeira, etc.

A de hoxe foi unha tarde moi intensa. Por unha banda teño a sensación de que non puiden estar con ninguén, atender a ninguén, mais por outra teño a sensación de ter pasado unha tarde dedicada aos pelachos, propios e alleos, rodeada de bos amigos.

Non faltaron, como non podía ser de outro modo, as tías adoptivas M. e D. e foi curioso que varios dos nenos choraron ao ter que marchar porque se lles fixera a festa demasiado curta.

Creo que estou a apañar un catarro. Hoxe deiteime con papá a iso das 10 (érguese ás 5:00) pero volvín levantarme porque teño que escribir o meu cv. O anterior tireino hai cousa de un ano con todos os disquetes que conservaba e que xa non tiña onde meter. Desde un centro de linguas recentemente creado ao amparo da universidade ofértase a docencia de multitude de cursos de linguas diversas. Estou a espirrar seguido. Piden experiencia neste tipo de cursos e eu téñoa, mais o novo director do novo centro é un antigo profesor meu e de papá é tamén quen vetou o ex-proxecto da ex-tese de doutoramento de papá, persoa que deixei de saudar hai xa moitos anos... así que non creo poder ter moitas posibilidades, a pesar da miña experiencia.

Hoxe o pelacho quixo xogar a algún xogo da web de Jetix. Cada vez se manexa mellor co ordenador e polas diferentes páxinas que visita. Ademais hoxe rexistrouse el en Jetix, porque xa sabe escribir o seu nome no teclado. Non dedicamos moito tempo ao ordenador porque tampouco temos moito tempo que poder dedicar a unha cousa soa mais hai unhas semanas comezamos un caderno de animais raros: O pelacho escribiu en cada páxina do caderno unha letra do alfabeto (copiábaas das que ía facendo eu). Logo escollemos un animal raro: o pelacho optou por comezar polo lirón, e fomos procurar imaxes de liróns no Google e imprimimos uns cantos, que logo o pelacho recortou e pegou na letra L. O segundo animal foi o lemur (nunca me lembro se é lemur ou lémur) e o terceiro a píntega, que colocou no S de salamandra.

A pelacha está comezando a protestar porque vai para cama antes que o pelacho. Antes valíalle perfectamente iso de tomar o bibe e empiltrar mais agora, en canto o remata, xa comeza a escorregar do colo, e a pedir os zapatos se non os leva postos porque xa está co pixama. Ai, que nena esta. Con quince meses e que claras ten xa unhas cantas cousas.

Un día, haberá cousas dun ano, pensei: imposível que non existan máis altenativas que os tampóns e as compresas, aínda que non estean comercializadas por multinacionais. Entón introducín no Google (non pretendo facerlle publicidade aínda que hoxe o pareza mais é posível e mesmo probável que en 10 anos case ninguén se lembre del, e así lembrarei o nome) algo así como "alternativa a las compresas", ou algo similar cos tampóns e, para a miña sorpresa, apareceu un dispositivo chamado Mooncup (agora isto semella a teletenda, que cun pouco de sorte tampouco existirá en 10 anos), que é unha especie de copa de silicona, totalmente flexível e esterilizável, que se aloxa facilmente (segundo din) na vaxina e recolle sen perdas todo o fluxo. Pois acabo de pedilo para probalo, a ver se é verdade. Desde logo, se funciona é a bomba para alguén que sistematicamente se esquece de coller tampóns de reposto e que nunca apunta que día lle veu ou lle toca a regra, isto é, para min. Por certo, o outro día escoitei un programa na radio (No somos nadie, con Pablo Motos, a ver onde está en dez anos:) onde enumeraban as múltiples e en maior ou menor medida afortunadas maneiras coloquiais de referirse á regra: desde moitas que xa sabía como véñenme os pintores ou a prima comunista a algunha que me pareceu especialmente simpática como "se me ha roto el chichi".

Total, CV sen facer. A ver se mañá. Así xa me queda para outras cousas, que me pega que o vou precisar xa logo...

hoxe boto fume polas orellas. Así foi o día:
7:20.- Érgome e dúchome (hoxe, do almorzo xa nin falamos).
8:00.- Chamo o pelacho, axúdoo a se vestir, doulle o almorzo e saímos para o cole.
9:02.- Chego ao café acordado onde me reúno cos meus compis para ir a Castropol, onde temos reunión da delegación.
9:20.- Saímos.
Creo que 10:00.- Parada técnica en Vilalba co resto do equipo para tomar a tortilla no bar de sempre, que é un destes macronegocios familiares onde paran todas as excursións a repostar.
11:30.- Chegada a Castropol e comezo da reunión.
7:00.- final da reunión e saída de volta para casa.
8:45.- Chegada a Matogrande onde recollo o meu coche e vou buscar os pelachos a casa da avoa da Coruña, que xa lles dera a cea.
9:00.- Chegamos a casa no momento que están a timbrar na porta os amigos portugueses que esperabamos para dentro de dous días. Souberamos do adianto onte, que recibimos un imeil (gosto, imeil. Por que sempre nos esforzamos por conservar a grafía orixinal dos anglicismos coa pronuncia nosa, ou algunha convención estraña que dá en casos célebres como o feito que un pai chamado Kirk Duglas teña un fillo de nome Michael Daglas(Ou Maiquel :)). Vaia, dicía que onte recibimos un imeil escueto, como escueto e en case todo o amigo Amadeu, que chegaría 22 ou 23 "com a chavala que dorme comigo". Á noite telefonou para dicir que chegaría a iso das 7:, hora en que habitualmente eu estou xa na casa, mais eu chegaba ás 9:00 (non me quero repetir mais tras un día esgotador con mareo de coche incluído; eu, que non sei como saben os chicles para o mareo, aínda que os tiña pedido moitas veces, teño que recoñecer). Chegaba ás 9:00 e alí estaban o Amadeu e a Encarnaçao, a timbrar na nosa porta. Non sei se mo dirían para alegrarme mais parece ser que acababan de chegar e non tiveran que agardar por nós.
Subimos a casa, servinlles unhas cervexas, deitei os pelachos e o amigo amávelmente, como todo fan os portugueses, obrigoume a facerlle un relato pormenorizado do que fora a nosa vida neses últimos seis anos que había que non nos viamos. Dsepois fíxeno pasar polo mesmo transo.
10:45.- Fágolles saber que a nosa neveira está máis baleira que a de Carpanta, que todás as materias susceptíveis de seren se encontran no conxelador e que eu non teño ánimos para cociñar. Podería encargar comida fóra pero non teño máis de 5 € no peto porque lle prestei os 100 € que tiña á empresa para non termos que ficar a lavar pratos no restaurante onde nos reunimos e, como tampouco me apetece pedirlles que a paguen eles, nin a eles se lles ocorre... pois déixoos marchar até mañá, que papá e a pelacha andarán con eles por aí mentres eu vou traballar e o pelacho ao cole.
10:30.- Falo con miña nai. Cóntolle do día e dígolle como facemos mañá cos nenos.
10:50.- Falo coa tía, que me mandou un sms dicindo que o primo xa non quere voltar á escola e que o van deixar sen ir este ano, que aínda non fai os tres até novembro e que ten moito tempo. Paréceme ben. Agora estamos coincidindo moi pouco pero entre o que nos informa a nosa nai e as chamadas que nos facemos creo que non nos estamos a perder nada.
11:10.- Falo co papá. Ambos acusamos o cansancio destas semanas. Ambos temos ganas de falar abrazados até ficar durmidos, Ambos temos ganas do fin de semana para estar convosco de outra maneira.
11:40.- Como unha galleta, fumo un cigarro de herbas, bebo unha CocaCola e sento ao ordenador a contarvos como foi o día. Neste momento estou a vervos moi maiores e sempre vos imaxino a rir. A risa é a expresión predominante nas vosas faces agora e gostarei de que o siga a ser por moito tempo.
12:30.- Chega papá e agora apagarei o ordenador.

Que día! eu sigo a tope no traballo porque setembro semella non acabar nunca, papá anda a revisar a súa situación laboral co patrón e é o conto de nunca acabar, mañá marcho todo o día a unha reunión en Castropol onde pode arder Troia se, como parece, a acaba montando unha compañeira, mañá tamén chega de Portugal o amigo Amadeu. A última vez que o vimos aínda non nacera o pelacho mais cando nos pregunta por el, sempre lle chama o sobriño. Chegará pola tardiña, así que non poderei nin levalos ao hotel (neste momento non temos espazo para durmir dous convidados) porque papá traballa ate tarde pola noite e eu terei que bañarvos, darvos a cea e deitarvos. Falaramos da fin de semana mais finalmente optou por darnos unha sorpresa...) Hoxe o pelacho non foi ao cole por quedar co papá para velo polo menos un día na semana. Cunha miga de sorte a semana próxima papá voltará ao seu horario normal e andaremos todos algo máis relaxados.

Cando comecei a escribir este blog, hai unhas semaniñas, ocorréuseme porque pensei que vos faría graza dentro duns anos coñecer versións imediatas de pequenos anaquiños das vosas vidas que precisan dun soporte máis firme que a nosa memoria para persistir. Tamén pensei que sería interesante deixar constancia de acontecementos, noticias, modas e todos os datos á miña man susceptiveis de seren indicadores dunha época. Ocórrenseme infinidade de asuntos que quero relatar sobre todo en momentos en que non podo poñerme a escribir, como cando vou conducindo, e que máis tarde, cando estou por fin diante do ordenador non queren voltar á miña cabeza. Mais hai hoxe unha noticia en particular que me leva a outro asunto que non quero deixar de reflectir.

Hoxe soubemos que o PP, con Zaplana e Acebes (dúas das súas cabezas públicas e poderosas máis fachas) á cabeza, decidiu presentar un recurso de inconstitucionalidade ante o Supremo contra a lei de Matrimonio entre persoas do mesmo sexo. A lei foi aprobada hai uns meses polo goberno do PSOE coa imensa maioría do PP escandalizadamente en contra. Fora unha promesa electoral dun PSOE que gañara as eleccións uns eses antes. O PP sempre dixo mostrarse a favor da equiparación de dereitos dos homosexuais mais non confundindo tal cousa co matrimonio. Convocaron manifestacións públicas e fartáronse de berrar que tal lei atenta contra o concepto de familia (faltoulles dicir cristiá porque non se atreveron) porque abre as portas a outras combinacións de individuos que poderían reclamar o mesmo dereito. Por que negar o trío ou o cuarteto. Chega papá de traballar. Continuarei noutro momentiño que teño moitas ganas de velo

Síntome moi cansa e dóeme un pouco o colo de tantas horas de ordenador no traballo. Paréceme mentira ter gana de achegarme aínda ás teclas na casa pero é nestes momentos que lembro moitas cousas do día ou de outros días e reláxome moito, aínda que sexa diante do ordenador. Estamos a pasar unha semanas bastante duras que semellan non daren para nada. Papá entra esta semana ás seis da mañá e sae ás seis da tarde e, aínda que parece que así o día rende moito, non anda con moitas forzas, mais que polo cambio de ritmo, porque xa lle está a chegar a substitución do compañeiro nun posto que nada ten a ver co seu e ter a súa leiriña abandonada. Pola miña parte estamos a final de campaña e a cantidade de chamadas que atendo e o número de envíos que teño que preparar parecen non ter fin. A xente, mellor dito, moita xente, chama tarde facendo os seus encargos e aínda acaba sendo culpa nosa que non podan traballar en condicións... O caso é que por moito que te conciencies de que non hai que amargarase polo que non depende de unha, resulta bastante desagradável aturar neuras deste tipo. Eu sempre me consolo a pensar que esa xente leva con ela a peor parte, a que non lle poden pasar a ninguén e síntome realmente afortunada polo feliz que me fai a vida que escollín. Nunca me permitades botarvos nada en cara porque escollemos traervos ao mundo con toda a responsabilidade de que dispuñamos e sodes a nosa maior felicidade. Son cousas que nunca vos dicimos porque aínda sodes moi pequenos mais entre nós comentamos moitas veces o afortunados que nos sentimos. Escohotado díxonos unha vez que a fortuna só chega aos espíritos preparados mais tamén é certo que hai espíritos con moita preparación que non a chegan a ver. Somos realmente afortunados e moi felices.

A pelacha probou hoxe o novo horario con madrugón incluído e aguantou o tirón sen durmir máis que os outros días. Hoxe estivo a xogar aos "cacharritos" cos Carlos, Raquel e o pelacho. Desfrutaba un montón entre eles comendo as comidiñas que lle daban e facendo de filla na familia improvisada. Fíxoseche un pouco cedo ir para a cama ás 8:30, pero é preciso durmir, neniña.

O pelacho explicoume esta mañá algo que eu non sabía:

-Los gérmenes son unos bichitos que tenemos en el cuerpo. Y los hay de dos tipos: los gérmenes malos y los gérmenes buenos, que son los que se comen a los malos. ¿Lo sabías, mamá?

Neste caso díxenlle que si só porque se notaba que esperaba que llo dixese. Para comerte.

O primo comezou hoxe no colexio. Nin nos atreviamos a aventurar a súa reacción e, aínda así, conseguiu sorprendernos a todos. Hai un mes na praia choraba se súa nai marchaba á beira da auga a darse un baño, hai un par de semanas choraba cando seus pais marchaban facer a compra e hoxe repetiu para seus pais o convite da profesora de que nais e pais podían saír tomar un café se o desexaban, antes de voltaren ás casas cos seus fillos. Para comelo! Hoxe a fame róndame seguido.

O pelacho xa ten cinco anos. Hoxe comezaba o curso e foi ao reencontro dos vellos amigos. Cando cruzabamos o portalón de entrada preguntoume:

-Mamá, ¿Tú te acuerdas de los viejos tiempos?

Claro que si, home, claro que si.

Creo que non contaba con se sentir tan contento voltar ao cole; ademais, íalle repetindo a canta nena, neno, pai ou nai se cruzaba, que xa tiña cinco anos e que agora era dos maiores. Como el xa non agardaba por resposta ningunha, non chegaba a ver que os adultos rían coa ocorrencia e que os cativos, maiores ou menores que el, poñían cara indiferenza activa, que consiste en esforzarse en mostrar que o que dis non me importa nada.

Repartiche larpeiradas a todos os compis e convites para a festa aos máis amigos. Será no Kórkora Park e virán Jorge, Pati, Anita, Pedirño, Silvia (os primos), Serguei, Sasha, Marcos, Miguelito, Xoán, Alexia, Yaiza, Javi, Lara e algún máis. Existe todo un gran debate sobre as festas de aniversario en centros de festas infantís si ou non, que dá para moitas sobremesas animadísimas, sobre todo se os participantes están divididos entre progres e carcas (agora chamados en xeral conservadores), mais como neste momento o pasades tan ben neses lugares, e cadra tamén que podemos dispoñer dos cartos precisos para facelo, encántanos que o desfrutes cos teus amigos.

Papá érguese mañá ás cinco da mañá e eu ás seis e media. Teño ganas de lembrar algunhas cousas máis sobre este día mais vai ter que esperarar o blog até mañá.

O día 12 o pelacho cumpre 5 anos e hoxe recibiu como presente dos tíos o xogo de Monstruos S.A. e o de Nemo. Como é lóxico, estaba desexando chegar a casa para experimentar mais, como lle dixen que lles viña ben aos dous troulear un pedazo pola praza, accedeu sen problemas. Cando chegamos a casa por fin puxo os Monstruos el só e non pediu axuda até que comezaron a “matalo”, como el di. Entón decidiu probar o de Nemo con euforia até que se viu no mesmo punto. Mais, como o resultado era o mesmo púxose a chorimicar porque non axudaba e repetinlle que non o pensaba facer, que se rematas con facilidade un xogo porque che pasan as pantallas sen xogalas ti, logo vas perder a ilusión pola avebtura. Finalmente, e despois de repetir a mesma pantalla unhas trinta veces, conseguiche chegar ao seguinte nivel. Todo un logro.
Expliqueiche que cando desen as dez teríamos que desconectar a consola e que che pedía que non protestases porque o tería que facer de igual modo e cumpriches co que dixeras. A continuación, camiño da cama, dixécheme que te portaras moi ben todo o día e eu alegreime moito porque sei que cando o dis é de verdade.
Sempre teño a sensación de que escribo menos sobre a pelacha, pero é porque só ten quince meses e tamén porque o pelacho non ten acougo. Quedábame un detalle do outro día. Comentoume meu pai que unha tarde, entre os moitos paseos que dá pola casa dos avós, foi dar no baño porque lle gusta moito verse no espello de corpo enteiro. Tras unha morea de grazas e aloumiños á nena do espello, o avó díxoche que te despedises dela e dixeche adeus coa man. Mais cando andaras xa cinco ou sei pasos cara á sala, parache en seco e volveche para comprobar se realmente marchara. Levache sorpresa de vela alí de novo. Repetiche a proba unhas cinco veces e debéchela dar por imposível porque non volveche máis.
Andades os dous con catarro, a pelacha con mocos e o pelacho con resfriado intermitente, hoxe si, mañá non e así xa uns cantos días. O papá e máis eu andamos a piques de caer rebentadiños coa infección de gorxa que carretamos desde hai un par de días mais, se cadra, non acabamos de ter febre. Hoxe dubidei entre comezar a tomar antibióticos ou non, por iso de non abusar, pero botei contas dos anos que levaba sen levar á boca un mal Clamoxil e xa había vinte. Non creo que isto se poida chamar abuso. Lembro perfectamente que pillara unha gripe de cabalo que me quería deixar sen cantar no festival do instituto mais cuns bons pinchazos (daquela sempre te pinchaban cando tiñas febre) triunfamos cunha canción de Fuxan Os Ventos chamada Irmaus. Aquilo foi no curso 85/86, cando facía eu Terceiro de B.U.P.

Estou a comer algo que non había cando era eu cativa: o surimi. Estou a comelo a pelo porque sempre picoteo cando preparo ensaladas e sempre quedo con gana del. Así que hoxe estou a experimentar a ver a que sabe cando comes unhas cantas barras sen acompañamento e polo de agora, psche-psche. Digamos que se traga, sen máis. Encántame experimentar, especialmente cando se trata de cousas tan nimias como disparatadas e, para arrepío de miña nai, xa o facía de ben pequena. Lembro con claridade a súa expresión de horror cando lle dixen que a colonia de fungos contida nun envase de inxección que ela estaba a soster era un experimento consistente en encher o recipiente coa miña propia saliva e deixar pasar as semanas a agardar polas consecuencias. Ou cando desmontei coa axuda da fivela do meu reloxio o afialapis e cortei coa coitela todas cantas lorzas tiña o vestido de cadriños brancos e vermellos que levaba. Aprendín a palaba lorza aos seis anos. Ou cando fixen a miña primeira saída sen pais: fun ao circo co "catecismo". Lembro que meus pais me deran cinco pesos, vintecinco pesetas, algo así como quince céntimos para poder mercar algunha larpeirada. Á volta preguntáronme en primeiro lugar se gostara do circo, ao que respondín que si. A segunda pregunta foi que mercara cos cinco pesos. Unha tableta de chicles Adams de limón (en láminas, non en forma de pastilla que, a todo isto, xa existían). E onde van? Esa pregunta descolocoume por completo, a resposta era un experimento que xa era pasado. Como que onde van? Eran cinco chicles, dixo meu pai, terás comido un, dous, pero non cinco, non? Claro, nunha época en que aínda nin se inventara a palabra "chuche", quen concibía que se puidesen comer cinco chicles seguidos? e moito menos se eran Adams, tan escasos como hoxe en día un CD orixinal. Cominos. Todos xuntos? Non, de un en un. Até aqui ía librando, non pasaba de ser un exceso comprensível. E que fixeche con eles despois? Despois de que? preguntei intentando gañar tempo. Cando xa non os querías, concretou meu pai impecável, deixándome sen escapatoria. E aí non puiden mentir e confesei que os tragara todos, un atrás do outro. E meus pais puxeron unha cara, mestura de asombro e contrariedade a partes iguais e preguntaron os dous: Para que? Para ver que pasaba. E que pasou? Nada, parece que non pasou nada. Pero como se che ocorren esas cousas? pero ti ves alguén que faga esas cousas? A min sempre me collía por sorpresa que se puidesen alarmar tanto por asuntos de tan pequenas consecuencias, por disparatados que estes fosen.
Para o pelacho a palabra experimento soa a maxia. Está convencido de que acabará dando coa proporción axeitada que fará que a mestura de café, auga, cervexa e cocacola (os restos líquidos da mesa de todos os días) estoupe. Cre isto coa mesma seguridade que non o deixa crer nos Reis Magos, igual que non existe Superman (para que non trate de imitalo) nin os vampiros (para que non teña máis pesadelos con eles) nin existían, pensaba el, os ladróns até que caeu na conta de que, se nunca os ve, non é porque non existan senón porque se se deixasen ver serían capturados imediatamente.

Moito corrín atrás da pelacha pola praza. En canto me poñía a mirar onde podía andar o pelacho se había uns minutos que non o vía, a pelacha xa estaba a varios metros de min con cara de intrépida. O día de hoxe fíxoseme curto. Baixamos a bici mais o pelacho aínda non se animoi a soltarse. Tamén entramos no Corte Inglés a mirar xoguetes para o aniversario do pelacho. Parece que a idea do monopatín vai callando.

Efectivamente a pelacha xa ten o seu primeiro colmillo. Pobriña, que lata lle levan dado os dentes, e os que lle quedan... Hoxe tivo a primeira caída considerável da súa vida: foise apoiar na saia dunha mesa camilla que non era a superficie dura e consistente que ela esperaba e foi coa meixela contra unha das patas da mesa. O resultado foi unha rabuñada pequena, un susto grande e un pouco Traumel, que todo o cura. Que todos sexan como este. Como aínda teño restos do lumbago destes días, aproveito cando estou convosco nas casas dos avós para non facer moitas cabriolas e son eles ou os tíos os que andan contigo como a túa sombra nas túas carreiras por toda a casa. Pois hoxe, con todo o que che gusta andar, houbo un momento en que viñeche a min e pedícheme colo. Estou certa de que foi por estar comigo un bocadiño e fíxome moitísima ilusión.

O pelacho tiña o día un pouco retador, diría eu... quedache sen conto na cama porque preferiche saírte coa túa e lamber o prato para arrepañar todo o mollo de vez. Tomáchelo con deportividade porque sabías a consecuencia e nin sequera te preocupache de facelo cando eu non miraba. Despois da cea lemos unha miga no silabario. Hoxe aprendiche o s de sapo e sorprendeute moiti ser quen de ler unha frase tan complicada como ese sapo se asoma. Comento con Pawley que estou a escribir as vosas anécdotas e lémbrame un par delas que non debo esquecer: a primeira aconteceu nun día que estabas tan roncha á hora da cea, con tanto sono, de comezache unha serie de preguntas do tipo "por que" tan longa que ao final patinache e acabache preguntando: "Por que nunca me dejas tomar el postre cuando estoy tomando el postre?" todo cabreado. A segunda foi unha das túas primeiras reflexións existenciais espontáneas. Despois de pasar unha tarde inolvidável co teu amigo Álvaro (neste momento el ten 9 anos que, ao lado dos case cinco teus e unido ao moito que te quere, fai que o consideres un ídolo) dixeche que ti querías ser Álvaro e ademis outro neno ao mesmo tempo porque así, sendo dous á vez e un deles Álvaro, poderías xogar con Álvaro todo o tempo (sendo ti mesmo accedería a xogar contigo sempre que quixeses!). Acho que non deixa de ser unha versión do amigo imaxinario ese que aparece en todos os filmes ianquis con neno ou nena mais enunciado como desexo para que, en caso de ser, que sexa de verdade.

Isto lémbrame a unha tempada hai pouco tempo en que nos facías moitas preguntas sobre a morte e sobre cando había de morrer a xente que coñecías. Un día preguntáchenos se, en caso de morreres, sairía outro neno igual; literalmente dixeche "outro igual", e claro, houbo que dicirche que non.

Que gana tiña de vervos cando saín de traballar! e que tarde tan tranquila e animada pasamos na "pista", que é como chama o pelacho á praza que temos ao lado da casa. Mentres eu xogaba aos cacharritos coa pelacha e outra nena que se nos animou, ti andache entre os outros cativos. Hoxe tocáronche máis pequenos a maioría pero dánseche ben, verdade? Ademais traías o minimonopatín que che regalaran os tíos e, como viche un par de nenos de uns 10 anos que tamén andaban cos seus, alí foche a unirte á festa. De primeiras riron un pouco da túa ocorrencia de te achegares a eles como un máis pero logo caeron na tentación de probar o teu patín a cambio dos seus, como xa ben aprendiche a negociar. Xa sabes o que é andar nun patín grande e é probável que che che regalemos un polo teu aniversario dentro de un par de semanas.

A pelacha estaba hoxe un pouco ronchiña, supoño que porque están a saírche os colmillos, e co tamaño das túas pezas, iso debe ser toda unha revolución dentro da boca. Cada vez gostas máis da canucha, e ela préstache cada vez máis atención porque a gañas a base de constancia a darlle mimiños. Ela gosta de che lamber a cara, e ti gostas e dache arrepío ao mesmo tempo; non todo e branco ou negro, como xa irás vendo, máis ben, case nada o é.

Agora estades os dous a durmir desde hai un bon pedazo e papá xa logo ha chegar. O primeiro que fai sempre ao entrar é darvos un beixiño e amañarvos a roupa da cama e entón eu sempre suspiro.

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAI... (con ton melancólico)

Pois remataron as vacacións e mañá volto á oficina... e xa está.

Hoxe o papá e o pelacho foron ao cinema para ver a Fábrica de Chocolate, de Tim Burton. Chegastes tarde, viña mal indicada a hora no xornal, e perdestes medio filme mais papá di que para ser o teu primeiro Tim Burton, chegou ben. Viñeche encantado do rule polo centro comercial e aínda estaban os primos cando voltastes.

A pelacha xa se agacha soa e sen apoio para apañar calquera cousiña do chan. O de calquera cousiña vai en sentido literal porque es especialista en atopar pelos, motas de po e até un dente dun selo se for preciso. Non tes moita gana de falar; igual que fixo o pelacho á mesma altura, é como se vos negásedes a falar até saber que vos vai saír pola boca exactamente o que queredes escoitar... xa veremos.

Xa de volta no bairro paramos unha horiña na praza, o tempo suficiente para que o pelacho apañase toda a suxidade que collía na súa roupa, vamos, a tope.

A tía T sabe que estou a escribir estas cousas e lémbrame que non estaría de mais lembrar algunha anécdota das históricas, como cando o pelacho lle pediu a Dulce un zume de mala maneira e Dulce díxolle: "pero fáltache algo... dúas palabras... poooooor...?" "¡por pajita!", respondeu el. Ou o día que lle puxen diante un prato de lentellas e el, coñecedor da fábula, dixo laconicamente: "las dejo".

Hoxe é domingo pola mañá e vamos baixar dar unha voltiña pola praza. O pelacho acaba de ver Madagascar na tele por enésima vez, xunto con Monstruos S.A. é dos poucos filmes que lle gusta repetir. A pelacha está agora a ver uns poucos teletubbies mentres os demais acabamos de ducharnos e vestirnos para saír; ten unhas zapatillas vermellas novas e está contentísima con elas. Pero será posível que se poda herdar o gosto polo calzado? porque ao pelacho pásalle exactamente o mesmo, estrearía un par cada día se puder.
Hoxe comeremos na casa dos avós en Forterra e tamén estarán os primos. Pola tarde levaremos o pelacho ver A Fábrica de Chocolate porque o día non se presta moito para andar por fóra e eu aínda non estou nin para levar a pelacha pola man. Hai días así.
Definitivamente parece que rematou o verán: tivemos moitos días de sol, moi pouca chuvia e moitos incendios, moitos baños no mar de Itaca, como a chama un célebre blogueiro, e moitos na piscina da Solana; Días moi curtos ao lado de outros que se fixeron máis longos do que todos terçiamos querido. Mañá comezo a traballar de novo e non me apetece moito porque hai asuntos pendentes na oficina que non teño gana de ver como evolúen e porque o meu futuro na empresa é un tanto incerto ante os recortes que se aveciñan. Quen o sabe, se cadra é o mellor para encontrar o meu sitio laboral definitivo. Que sara sara...

Segundo día que paso sen saír da casa polo lumbago. O pelacho me di que eu non me levanto nunca. Xogo cos pelachos aos cacharritos encima da cama. A pelacha pide todo o que ve no cuarto e mete na boca as moedas antigas coas que xoga para que lle diga que iso non se pode facer, está feita unha lercha. O pelacho está feliz de que levemos dous días todos xuntos a todas horas e en especial por estar desfrutando tanto do seu papá, que até lle "elimina" as burbullas da fanta para que lle uste máis.
Como chove pola tarde o pelacho quere ir unha horiña a Cocoloco a troulear duramente. O día remata con partida de PS2 co papá e sandwhiches de cea. Poste pesadiño co que está mais pasado ou menos e cámbiasllo a papá non sei cantas veces.

Hoxe pasei todo o día na cama por un ataque de lumbalxia e papá non foi traballar por coidar de vós. Papá está a facer unha substitución dun compañeiro que rompeu un brazo e traballa de 3 a 12 da noite todos os días esta temporada. Foi un día moi divertido, o pelacho estivo moi ocorrente: papá regalouche unha caixa metálica con chave avisándote ben de que non a deixases dentro, cousa que ocorreu 5' máis tarde pero coa axuda dun clip conseguimos abrila. A pelacha camiñou por toda a casa todo o día e protestache con enerxía cada vez que papá te poñía no parque ou na cadeira para facer algunha cousa. Cando a pelacha xa durmía ceamos os tres no noso cuarto. Pasámolo moi ben. O pelacho sostiña que a cocacola light e sen cafeína non tiña burbullas e a ver quen o convencía do contrario. Xogache con papá á Plstation e ao principio do xogo (de loita) querías pasarlle o mando a papá porque ti dicías que che daba grima que te matasen. Antes diso estiveche castigado por meterlle medo á Ruca (como ves que outros nenos o fan na rúa, andas un pouco traste con iso) a facer 2 páxinas dun caderno de Rubio: non che gusta nada colorear nin seguir as liñas de puntos, así que é un bon castigo para non ter que dramatizar e ademais Balbina, que é a túa profe de Infantil, seguro que nolo agradece.
Estes día andamos tamén a aprender a ler como que non quere a cousa e teño que dicir que foi fantástico compartir contigo a emoción que sentiches cando te diche conta de que acababas de ler a túa primeira frase enteira: mi mamá me ama.

para o pelacho

Hoxe tiveche un dia terrível. Montache un bon cristo xa na comida. Pola tarde fomos ás trangalladas da festa da praza e subiche en todo, as camas de ar, etc. e aínda quedamos na praza até as oito pero nada foi suficiente para que non protestases por todo e me dixeses sistematicamente non a todo o que che dicía. Comezamos pronto coa adolescencia. Eu creo que en grande medida se debe a que papá esta a traballar de tarde e fáiseche pouco velo só ás mañás despois dunhas vacacións tan intensas pero é o que hai. Hai quen di que iso son ciumes, que é porque a pelacha fai cada día máis cousas e rouba protagonismo pero períodos así lembrámolos desde sempre. Non é que agora reclames máis atención porque está a pelacha senón que sempre reclamas moita atención e ás veces incluso máis. Paréceme moi normal aos catro anos.

Na cea boteiche unha bronca grande facéndome a enfadada, porque débeste ver tan seguro que hai que apertarte máis do que gostaria para facerche subir as bágoas aos ollos. Iso, a verdade é que me parece algo positivo porque non se debe a que sexas insensible, todo ao contrario, es un neno moi alegre que estoura de emoción coa cousa máis pequena, pero o mundo non xira arredor de ti. Tiven que dicirche cousas do calibre de que es un mentiroso incluso cando dis que me queres, porque logo non o demostras. Póñenseme os pelos de punta só de lembralo, pero é igual que o día que tivemos que explicarche o que podía pasarche se te perdías, as burradas que tivemos que dicirche para que nos creses. Esas non quero nin lembralas. Teu papá sempre di que como uses ben toda esa forza que tes, vas ser a bomba porque conseguirás o que te propoñas e non temos dúbidas de que así será.
Non sabes o que me tiven que conter para non abrazarte forte ao te deitares na cama e aguantar a cara seria até o final...

Onte domingo fomos pola mañáao parque de Santa Margarida. O pelacho había moitísimo que non vía o seu amigo Antonio e pasouno en grande con el. Ademais démonos conta de que xa non podiamos telo ao noso carón todo o tempo e que tiña que troulear fóra da nosa vista cos demais, aínda que fose o máis pequeno do grupo. Pola tarde fomos á Feira do libro antigo con eles de novo e ao rematarmos de non atopar moita cousa interesante, levámolos aos coches de choque. Daba gusto velos desfrutar a chocar cos outros rapaces. Despois tanto correron polos Xardíns adiante, que cando o noso pelacho se meteu na cama pola noite, comezou a chorar porque lle doían os pés de tanto usalos. Nada que non se puidese compoñer cun pouco de Dalsy que, para a nosa sorpresa fixo efecto imediato (máis ou menos os 10 segundos que lle levou quedar durmido).
E a Pelacha... a pelacha rompeu a andar onte!!!!!!!!!!!!! E como con todo o demais, e a dicir de seu pai, fai igual que fai súa nai, animouse despois de razoarmos con ela para que se intentase botar uns pasiños soa ao xeito. Tamén é certo que cada vez que chegaba aos brazos de un o outro aproveitaba que a tiña de costas para se afastar unha miguiña máis... Unha pequena trampa que, con certeza nos perdoará.
Gran día este domingo!

Hoxe paseábamos polo parque de Eirís, eu de pantalón branco, e apareceume unha mancha vermella tremenda. Ollei o pantalón e o Pelacho tiña gardado dúas moras no meu peto, que foran esmagadas e conveniente esparexidas por todo o tecido que acharon perto. A Pelacha está a piques de soltarse a andar, aínda reclama a nosa man pero como valentía por fin accede a camiñar uns pasos sen axuda se nos poñemos ao final do seu percorrido.