Estou a comer algo que non había cando era eu cativa: o surimi. Estou a comelo a pelo porque sempre picoteo cando preparo ensaladas e sempre quedo con gana del. Así que hoxe estou a experimentar a ver a que sabe cando comes unhas cantas barras sen acompañamento e polo de agora, psche-psche. Digamos que se traga, sen máis. Encántame experimentar, especialmente cando se trata de cousas tan nimias como disparatadas e, para arrepío de miña nai, xa o facía de ben pequena. Lembro con claridade a súa expresión de horror cando lle dixen que a colonia de fungos contida nun envase de inxección que ela estaba a soster era un experimento consistente en encher o recipiente coa miña propia saliva e deixar pasar as semanas a agardar polas consecuencias. Ou cando desmontei coa axuda da fivela do meu reloxio o afialapis e cortei coa coitela todas cantas lorzas tiña o vestido de cadriños brancos e vermellos que levaba. Aprendín a palaba lorza aos seis anos. Ou cando fixen a miña primeira saída sen pais: fun ao circo co "catecismo". Lembro que meus pais me deran cinco pesos, vintecinco pesetas, algo así como quince céntimos para poder mercar algunha larpeirada. Á volta preguntáronme en primeiro lugar se gostara do circo, ao que respondín que si. A segunda pregunta foi que mercara cos cinco pesos. Unha tableta de chicles Adams de limón (en láminas, non en forma de pastilla que, a todo isto, xa existían). E onde van? Esa pregunta descolocoume por completo, a resposta era un experimento que xa era pasado. Como que onde van? Eran cinco chicles, dixo meu pai, terás comido un, dous, pero non cinco, non? Claro, nunha época en que aínda nin se inventara a palabra "chuche", quen concibía que se puidesen comer cinco chicles seguidos? e moito menos se eran Adams, tan escasos como hoxe en día un CD orixinal. Cominos. Todos xuntos? Non, de un en un. Até aqui ía librando, non pasaba de ser un exceso comprensível. E que fixeche con eles despois? Despois de que? preguntei intentando gañar tempo. Cando xa non os querías, concretou meu pai impecável, deixándome sen escapatoria. E aí non puiden mentir e confesei que os tragara todos, un atrás do outro. E meus pais puxeron unha cara, mestura de asombro e contrariedade a partes iguais e preguntaron os dous: Para que? Para ver que pasaba. E que pasou? Nada, parece que non pasou nada. Pero como se che ocorren esas cousas? pero ti ves alguén que faga esas cousas? A min sempre me collía por sorpresa que se puidesen alarmar tanto por asuntos de tan pequenas consecuencias, por disparatados que estes fosen.
Para o pelacho a palabra experimento soa a maxia. Está convencido de que acabará dando coa proporción axeitada que fará que a mestura de café, auga, cervexa e cocacola (os restos líquidos da mesa de todos os días) estoupe. Cre isto coa mesma seguridade que non o deixa crer nos Reis Magos, igual que non existe Superman (para que non trate de imitalo) nin os vampiros (para que non teña máis pesadelos con eles) nin existían, pensaba el, os ladróns até que caeu na conta de que, se nunca os ve, non é porque non existan senón porque se se deixasen ver serían capturados imediatamente.